Dinsdag 12 april 2005
Mijn eerste Chick vond ik onder de matras van mijn buurjongen's bed. Mijn ouders waren een week naar Turkije, mijn zus uit logeren bij een vriendinnetje en ik mocht bij de buren in de slaapkamer van hun uitwonende - maar nog wel eens weekenden thuis doorbrengende - zoon.
Het mooie van zo’n blaadje is dat je het gewoon kunt jatten omdat je zeker weet dat niemand er ooit naar zal gaan vragen.
‘Goh mam, weet jij soms waar mijn Chick is gebleven?’
‘Je wat, schat?’
Dus zonder schroom stopte ik het boekje in mijn koffertje toen het tijd was om weer naar huis te gaan. Die was van mij! De plaatjes deden mij niet zoveel maar de verhalen… De doos van Pandora roept bij mij nog immer, en dan hebben we het wel over zesentwintig jaar geleden, een héél andere associatie op.
De Chick van eergisteren heb ik gewoon eerlijk gekregen van mijn ex-zwager. Aangezien ik op de valreep voor mijn zevenendertigste verjaardag - want dat was de deal - geneukt had, verspeelde ik de Tarzan als cadeau en moest het stellen met een pornoblaadje. Of de wip het waard was, daar wil ik het nu niet over hebben maar vandaar dat ik weer de gelukkige bezitster en tevreden gebruikster van een Chick ben.
Een is genoeg, je kunt het over en over lezen. Dat is ook het opvallende verschil met die uit mijn jeugd. Deze bladzijden zijn nog zo níet beduimeld. Maar als ik eerlijk ben, zijn de verhalen ook niet meer zo spannend. Nou ja, ik ben dan ook geen elf en maagd meer.
Rest mij nu nog het probleem: waar dat ding te laten. Mijn jongens kunnen nog niet lezen maar de plaatjes spreken voor zich natuurlijk en ik wist de door mijn vader aangeschafte ‘Joy of sex’ ook altijd te achterhalen. (Vooral de Japanse prenten vond ik mooi.)
‘Goh jongens, hebben jullie soms mama’s Chick gezien?’
Mooiste moment van de dag: Vlak voor het slapengaan nog een goed gesprek met mijn jongens over waar we nu precies morgen de handtekeningen van de vier bandleden van Chipz op gaan laten zetten: een T-shirt of een toch gewoon een stuk papier? Van Chipz naar Chick. Wellicht worden ze me toch sneller groot dan me lief is. Ik vraag me af wat voor een mannen het zullen zijn.
Het mooie van zo’n blaadje is dat je het gewoon kunt jatten omdat je zeker weet dat niemand er ooit naar zal gaan vragen.
‘Goh mam, weet jij soms waar mijn Chick is gebleven?’
‘Je wat, schat?’
Dus zonder schroom stopte ik het boekje in mijn koffertje toen het tijd was om weer naar huis te gaan. Die was van mij! De plaatjes deden mij niet zoveel maar de verhalen… De doos van Pandora roept bij mij nog immer, en dan hebben we het wel over zesentwintig jaar geleden, een héél andere associatie op.
De Chick van eergisteren heb ik gewoon eerlijk gekregen van mijn ex-zwager. Aangezien ik op de valreep voor mijn zevenendertigste verjaardag - want dat was de deal - geneukt had, verspeelde ik de Tarzan als cadeau en moest het stellen met een pornoblaadje. Of de wip het waard was, daar wil ik het nu niet over hebben maar vandaar dat ik weer de gelukkige bezitster en tevreden gebruikster van een Chick ben.
Een is genoeg, je kunt het over en over lezen. Dat is ook het opvallende verschil met die uit mijn jeugd. Deze bladzijden zijn nog zo níet beduimeld. Maar als ik eerlijk ben, zijn de verhalen ook niet meer zo spannend. Nou ja, ik ben dan ook geen elf en maagd meer.
Rest mij nu nog het probleem: waar dat ding te laten. Mijn jongens kunnen nog niet lezen maar de plaatjes spreken voor zich natuurlijk en ik wist de door mijn vader aangeschafte ‘Joy of sex’ ook altijd te achterhalen. (Vooral de Japanse prenten vond ik mooi.)
‘Goh jongens, hebben jullie soms mama’s Chick gezien?’
Mooiste moment van de dag: Vlak voor het slapengaan nog een goed gesprek met mijn jongens over waar we nu precies morgen de handtekeningen van de vier bandleden van Chipz op gaan laten zetten: een T-shirt of een toch gewoon een stuk papier? Van Chipz naar Chick. Wellicht worden ze me toch sneller groot dan me lief is. Ik vraag me af wat voor een mannen het zullen zijn.
posted by Nicoline @ 9:50:00 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home