Woensdag 13 april 2005

Meer opgemaakt dan nodig voor zomaar een woensdagmorgen en veel later dan ik van plan ben, race ik mijn jongens naar school. De reden van al deze haast en dit getut voor de spiegel is de vage koffiedrinkafspraak die de klusjesman en ik vorige week op het schoolplein gemaakt hebben. Alleen al het feit dat hij tweeling is, maakt de kans van doorgaan zo goed als nul. Maar aangezien hij gisteravond een moeilijk gesprek met de ouders van zijn zoon's klasgenoten heeft gevoerd, over diens buitensporig pesterig gedrag, betrap ik mijzelf erop toch weer enige hoop te hebben. Hij heeft wellicht behoefte aan een napraatje met een objectieve moeder. Die ik overigens niet ben. Nooit geweest ook.
Een van zijn zoon's slachtoffers is het vriendje van mijn oudste, vandaar dat ik weet van het gesprek, want de ouders daarvan zijn weer mijn vrienden, en inderdaad, dat joch van hem heeft wel iets geniepigs in het gezicht. Ik neem zonder meer aan dat ze gelijk hebben.
De tijd dat ik zo verliefd op hem was dat mijn maag zich ook samenkneep bij het op een nare manier zien vallen van zijn kind is echt voorbij. Die reactie is enkel weer voor mijn eigen jongens, dus waarom al deze mascara?
Tussen watermannen en tweelingen is er sprake van een 5-9 Geboortetekenpatroon en wij hadden maar zo tweelingzielen kunnen zijn maar van de glinsterende draad van licht, die tussen onze zielen heen en weer schijnt te lopen, en míjn hart in ieder geval zowat uit mijn lijf rukte, is vandaag niets te merken.
Zijn auto - die nog altijd wel een Pavlov-reactie veroorzaakt maar dat is dan ook een waanzinnig geile bak - staat er en hij ook.
Hij staat (na?) te praten met een (objectieve?) vader, ik kan het gesprek niet volgen, die de eigenaar is van de zolder waar de vader van mijn kinderen woonde toen ik deze leerde kennen. (Weer een bewijs dat alle mensen, met als maximum zes tussenpersonen, al dan niet door glinsterende draden, met elkaar verbonden zijn.)
Hoewel deze man uitgebreid de moeite neemt mij te groeten, negeert de klusjesman mij volkomen. Er is niets meer over van het ‘hé chicca,’ en ‘kom eens in mijn zelfgebouwde studiootje zingen’ van vorige week.
Ooit was ik voornemens met alle sterrenbeelden minstens eenmaal het bed te delen, al was het maar om mijn astrologische kennis te vervolmaken. Vandaag besluit ik definitief genoegen te nemen met de overige elf. Kennelijk is er in mijn zevende huis een planeet dusdanig gefrustreerd dat ik met een tweeling nooit, maar dan ook nooit, verder kom dan de eeuwige coïtus interruptus.
Mijn favoriete astrologe ( http://www.shelleyvonstrunckel.com ) had het er al over dat ik deze maand tot de ontdekking zou komen dat er een steeds herhalend patroon in mijn leven is van onbetrouwbare mensen en situaties die niet goed voor mij zijn. Wat heerlijk om de sterren de schuld te geven van mijn eigen oogkleppen.
Mooiste moment van de dag: De signeersessie van Chipz. Het verwachtingsvolle uitkijken naar, de ultieme verlegenheid op het moment zelf en de stoerdoenerij daarna. Je zult maar verliefd zijn op een onbereikbaar iemand. Mama weet er alles van.