Vrijdag 15 april 2005
Gisteravond laat wat heen en weer zitten sms-en met de vader van mijn jongens. Daar is op zich niets spannends aan. En ik kan mij ook wel eens ergeren aan het gemak waarmee ook hij van dit laagdrempelige - ik knal er eens een sms-je uit en dan zie ik wel waar het schip strandt – communicatiemiddel gebruik maakt. ‘Kan morgen het zwemmen niet doen,’ of nadat hij ze heeft afgezet op school een kort en nietszeggend: ‘ging goed dit weekend.’ Maar gisteravond was van een heel andere orde en ik voelde mij ineens die andere vrouw.
Die andere vrouw waarmee hij, terwijl hij naast jou op de bank zit, stiekem openbaar aan het sms-en is.
Die andere vrouw waar hij regelmatig mee belt en grapjes tegen maakt op een manier die zo herkenbaar is dat, ook al weet je wie ze is, of juist daarom, je er een onbehaaglijk gevoel van krijgt.
Die andere vrouw waar je soms de indruk van hebt dat hij voor haar net even een beetje meer doet.
Die andere vrouw, die hij vaker ziet dan je lief is.
Ik heb nooit in de positie van ‘die andere vrouw’ gezeten. Ik weet niet hoe dat is. Het lijkt mij ongemakkelijk. En weinig aantrekkelijk. Je doet het met een man waar je zeker van weet dat hij het ook met een ander doet. Misschien is dat wat ze zoeken, die zekerheid. Geef mij maar het voordeel van de twijfel. Of, liever nog, de uitzondering die de regel bevestigt.
Laatst las ik dat zeventig procent van alle alleenstaande vrouwen tussen de dertig en veertig jaar, het wel eens of vaker doet met een getrouwde of anderszins gebonden man. Zeventig procent!
Weten ze dan niet dat: zo je er aan komt, zo je er af komt.
There’s a girl across the bar
I get the message she’s sending
Mmm, she ain’t lookin’ too married
And me, well honey, I’m pretending
Last night I dreamed I held you in my arms
The music was never ending
We danced as the evening sky faded to black
One step up and two steps back
Mooiste moment van de dag: Het sms-je van de vader van mijn jongens. Het is hem gelukt twee kaarten voor mij te regelen voor het concert van Bruce Springsteen. Ik ga ervan uit dat ik erop aan kan.
Die andere vrouw waarmee hij, terwijl hij naast jou op de bank zit, stiekem openbaar aan het sms-en is.
Die andere vrouw waar hij regelmatig mee belt en grapjes tegen maakt op een manier die zo herkenbaar is dat, ook al weet je wie ze is, of juist daarom, je er een onbehaaglijk gevoel van krijgt.
Die andere vrouw waar je soms de indruk van hebt dat hij voor haar net even een beetje meer doet.
Die andere vrouw, die hij vaker ziet dan je lief is.
Ik heb nooit in de positie van ‘die andere vrouw’ gezeten. Ik weet niet hoe dat is. Het lijkt mij ongemakkelijk. En weinig aantrekkelijk. Je doet het met een man waar je zeker van weet dat hij het ook met een ander doet. Misschien is dat wat ze zoeken, die zekerheid. Geef mij maar het voordeel van de twijfel. Of, liever nog, de uitzondering die de regel bevestigt.
Laatst las ik dat zeventig procent van alle alleenstaande vrouwen tussen de dertig en veertig jaar, het wel eens of vaker doet met een getrouwde of anderszins gebonden man. Zeventig procent!
Weten ze dan niet dat: zo je er aan komt, zo je er af komt.
There’s a girl across the bar
I get the message she’s sending
Mmm, she ain’t lookin’ too married
And me, well honey, I’m pretending
Last night I dreamed I held you in my arms
The music was never ending
We danced as the evening sky faded to black
One step up and two steps back
Mooiste moment van de dag: Het sms-je van de vader van mijn jongens. Het is hem gelukt twee kaarten voor mij te regelen voor het concert van Bruce Springsteen. Ik ga ervan uit dat ik erop aan kan.
posted by Nicoline @ 7:48:00 PM
1 Comments:
At 9:19 AM,
boekengek said…
Ik geniet van je posts - er gaat een wereld voor me open. En je kan fantastisch schrijven! Grtz Martin
Post a Comment
<< Home