Dinsdag 31 mei 2005

Mensen vergeten snel. Gelukkig maar. Ik weet al bijna niet meer hoe zwart mijn dag gisteren was. Ware het niet dat mijn hoofd zwaarder voelt dan bij de gemeenste kater en mijn opgezette oogleden met het koudste water niet in hun oorspronkelijke vorm zijn terug te krijgen. Ik weet nog wel waarmee de neerwaartse spiraal werd ingezet maar waarom ik dan uiteindelijk altijd weer uitkom bij diezelfde vragen die ik mij al jaren stel, ik weet het niet.
Je zou denken dat een mens op een gegeven moment het punt bereikt: ik weet het niet, dus laat maar zitten. Vroeger liep ik bij een tentamen gewoon voortijdig het lokaal uit. Wat heeft het voor een zin na te denken over iets waarover je geen enkel idee hebt. Dat kwam best vaak voor, daar ik altijd de filosofie heb aangehangen dat het onzin is iets uit je hoofd te leren als je het kunt opzoeken. Dat heeft mij dan ook geen diploma opgeleverd.
Nu daarentegen ben ik een soort promotieonderzoek op mijzelf en de zin van het bestaan begonnen. Elke vraag heeft een subvraag, die weer uiteen valt in nog meer vragen. Vragen waarvan de antwoorden niet zijn op te zoeken. Daar er waarschijnlijk helemaal geen antwoorden zijn. En zo ze er al zijn, dan lossen ze niets op.
Ik voer een uitputtingsslag met mijzelf, die ik zeker ga verliezen. Toch vecht ik door. Tegen een spook dat allang het zinkende schip verlaten heeft.
Broeder Marcus, van de gelijknamige inzichtkaarten, adviseert mij vaak: ‘Wacht niet met gelukkig zijn.’ Waar wacht ik inderdaad nog op?
Op een man? Nee. Ik zie best dat dat geen oplossing is voor het vraagstuk waar ik mee worstel.
Totdat ik de perfecte alleenstaande moeder ben? Die nadat zij eerst niet boos mocht zijn, vervolgens niet verdrietig - want dat was allemaal niet goed voor mijn jongens - nu niet moe mag zijn, terwijl ik het zo Godvergeten zwaar vind om alles maar alleen te doen.
Of wacht ik op het moment dat ik mijzelf bewezen heb in de buitenwereld en een financieel zelfstandige vrouw geworden ben?
Dit zijn nog maar de beginvragen, die hebben de diepgang van een poffertje. Want waarom heb ik bijvoorbeeld bedacht dat een man geen oplossing zou zijn? Of van wie mocht ik niet boos of verdrietig zijn? En is het een zonde om zelf mijn jongens van school te willen halen?
Maar zijn zij niet beter af in de naschoolse opvang dan bij mij thuis? En waar zullen de ongeuite emoties, indien niet op tijd losgelaten, zich manifesteren in mijn lichaam? En hoezo ben ik een mens met bijbehorende verlangens als er niemand is die ze stilt? Enzovoort, enzovoort, enzodieper. Totdat ik voorbij mijzelf schiet en uitkom bij het wereldleed. Honger, onrecht, kindermisbruik. Bestaat het Licht dat ik zoek eigenlijk wel? Hoe is dit alles dan te verklaren en wat loop ik mij vreselijk aan te stellen. Wat loop ik ondankbaar te zijn.
Ik heb op alles een antwoord in de vorm van een nieuwe vraag. De nieuwsgierigheid van een kind, maar dan zonder de onschuldige verwondering. Waar en wanneer ben ik die kwijtgeraakt? Dat bedoel ik dus.
Mooiste moment van de dag: Mijn jongste jongen die poedelnaakt in de poppenkast een voorstelling geeft over een koninklijk echtpaar dat maar zoontjes en zoontjes en zoontjes krijgt.