Zondag 22 mei 2005

Wie verlangt naar de dood, weet tenminste dat hij leeft. Vandaag was de laatste dag dat ik mijzelf heb toegestaan te depridippen. Morgen zal ik mijzelf uit het moeras van gebroken harten en gekwetste ego’s of gekwetste harten en gebroken ego’s, ik weet het niet meer, aan de haren omhoog trekken.
De afgelopen week was geen vrolijke. Elke keer denk ik, zo diep ben ik nog nooit geweest, nu kan ik alleen nog maar omhoog. Maar onder elke laag duisternis blijkt er nog een te zitten. Dieper dan diep, donkerder dan donker. Ik haat mijzelf daarom. Dat ik mijzelf toesta daar in weg te zinken. Alsof ik niet kan leven zonder hoop op een klootzak.
Het is niet specifiek een man maar het vrij zijn van een verlangen naar iemand dat mij onderuit haalt. Alsof ik niet morgen de liefde van mijn leven zou kunnen tegenkomen maar het voor eeuwig en altijd moet doen met de mannen die reeds de revue zijn gepasseerd. Alsof het vat leeg is nadat ik deze figuren heb losgelaten. Alsof dat mijn enige keuze is: een lul of niets. En dat ik dan geneigd ben te kiezen voor de lul.
Als ik niet dagelijks vele mensen zou zien die kiezen voor de veiligheid van de hufter of de trut, in plaats van de mogelijkheid op iets beters, zou ik mijzelf voor gek verklaren. Maar het is een gebruikelijke keuze. Wie wil er nou alleen zijn? Wie wil er nou echt gelukkig zijn?
Mooiste moment van de dag: Ik heb een Passiebloem zien opengaan.