Vrijdag 20 mei 2005

Soms denk ik wel eens, ik ben gewoon te oud geworden voor deze onzin. Ik kan hier helemaal niet mee omgaan. Ik wil hier helemaal niet mee omgaan.
Ik stam nog uit de tijd, dat als je op straat wilde bellen: je een telefooncel opzocht. Nu heb ik te maken met mannen die even geen afspraak kunnen maken omdat hun agenda’s nog niet gesynchroniseerd zijn.
Ik stam nog uit de tijd, dat je wist met wie je had afgesproken. Tegenwoordig herken je elkaar aan het afgesproken rode jasje.
Ik stam nog uit de tijd, dat mensen een blauwtje durfden lopen. Vandaag de dag knal je er een sms-je uit, of een mailtje zo je wilt, zonder dat iemand het schaamrood op je kaken hoeft te zien.
Wie durft er nog met de billen bloot? Wie heeft nog het lef op z’n bek te gaan? Wie gelooft nog in de liefde? Ik?
Mooiste moment van de dag: Ik kreeg vandaag een handgeschreven brief. Vier velletjes vol en versierd met tekeningetjes, van een volwassen man. Ze bestaan dus nog wel.