Woensdag 11 mei 2005

Ik ga nu al drie nachten met Roy Martina naar bed. Het is niet de meest opwindende man die ooit naast mij heeft liggen draaien, maar toch. Het heeft wel iets.
Mijn moeder heeft mijn jongens. Ik kreeg haar Roy. Eerlijk is eerlijk.
Roy bedrijft de liefde - de Universele Onvoorwaardelijke Liefde - met woorden. En met behulp van twaalf engelen. Voor, achter, boven en onder, aan alle kanten houden zij mij vast. Zodat ik kan losssssslaten.
Roy is een beetje saai, voordat hij is uitgemediteerd, lig ik al te slapen. Maar ik moet zeggen, deze ochtend voel ik mij toch echt een ander mens. Rustiger. Geliefder. Veiliger. Tevredener in de leegte van mijn bestaan.
Geen enkele maildrang. Totaal geen behoefte langs terrassen te lopen. Sms-en? Wat is dat? Zelfs mijn daghoroscoop toonde in plaats van de gebruikelijke verwachtingen en spelingen van het lot, als enige van de twaalf, een kaal en sober ‘message not found.’ Is het mij dan eindelijk gelukt? Ben ik dan toch volledig aan het opgaan in het AL-Zijn?
Ik ben natuurlijk niet de eerste vrouw die is gaan zoeken. Wat heet, de meeste spirituele boeken in mijn kast stammen nog uit de tijd dat mijn ouders uit elkaar gingen en ik mij afvroeg, waar mijn moeder in Godsnaam mee bezig was. Mannen gaan door. Vrouwen duiken in het hoe en waarom.
Vrouwen worstelen met de schuldvraag, hoe te vergeven en wat is de zin van dit alles. Niet alleen voor henzelf, ook voor hun kinderen. De schuld waar mannen zich mee bezighouden, is de nieuwe hypotheek die zij afsluiten. De zin van dit alles, is niet meer dan de lust die zij voelden voor hun secretaresse, en vergeven? Het lag toch niet aan hem dat hij verliefd werd.
Ik generaliseer maar even, ik weet heus wel dat het niet overal zo gaat maar nummer twee op de lijst van waarom mensen uit elkaar gaan, is wel vreemdgaan en negen van de tien keer betreft het de man die dit doet.
Ik schijn hier sterker uit te komen. Dat wil ik best geloven. En misschien is het moment dat ik hier lachend op terugkijk, allang geweest. Heb ik het alleen even gemist omdat ik net het spuug van een jongen aan het opruimen was of een andere jongen aan het troosten omdat hij midden in de nacht huilend wakker werd ‘omdat hij zoveel van mij houdt.’
Er is een groot verschil tussen het beëindigen van relatie’s met en zonder kinderen. Wil je het goed doen en daarmee bedoel ik: met je ex door een deur kunnen, dan ga je zoeken. Met de vader van je kinderen heb je nu eenmaal levenslang maar het hoeft geen gevangenis te zijn. Er is een opening in het zwarte gat waarin je terecht komt en waar je samen doorheen kan.
Je kunt dit ook maar beter doen want op een dag, als je geluk hebt, zijn jullie toch ook weer de opa en oma van dat kersverse kleinkind, hoeveel potentiële stiefvaders en -moeders de revue ook zijn gepasseerd. Je moet zoeken voor je kinderen en voor hun eventuele kinderen, wil je de mogelijkheid scheppen, dat het voor hun anders zal zijn. Maar uiteindelijk doe je het natuurlijk alleen voor jezelf. Dat mag.
Zodra je een kind op de wereld hebt gezet, zit je karmische verplichting ten aanzien van dat kind erop. Wat niet wegneemt, dat een beetje (alleenstaande) moeder zich de rest van haar leven verantwoordelijk voelt. Zeven dagen per week, vierentwintig uur per dag. Een beetje vader zo eens in de twee, drie weken een weekendje. En dat het verantwoordelijkheidsgevoel een hoog suikeroomgehalte heeft, dat moet je dan maar voor lief nemen.
Als ik sterk genoeg geworden ben, mag ik vast een keertje terugkomen als man. Of zou ik dat allang achter de rug hebben?
Mooiste moment van de dag: Ik had vandaag mijn jongens aan de lijn, ze zijn weer helemaal beter. Mijn moeder is daarentegen nu een beetje buikgrieperig. Maar ik hoef ze niet te komen halen. ‘Welnee, kind, geniet jij nog maar even lekker. Ik overleef het wel.’ Oma’s, dat zijn pas echt sterke vrouwen. Ze verdienen het eigenlijk niet, twee keer te moeten zoeken naar die opening. Eerst voor haar kinderen, daarna voor haar kleinkinderen. Soms, te vaak, is het niet anders.