Zondag 8 mei 2005

Vanochtend zei mijn jongste jongen, ‘Wij,’ en hij wees op mijn oudste jongen, ‘hebben iets dat jij nooit zult hebben.’ Ik moest raden wat dat was.
Ik probeerde in te schatten hoe zijn pet stond vandaag. Bij mijn jongste jongen doe ik het de laatste weken niet snel goed, en dat is een understatement. Bakken wij een cake, dan had het toch een appeltaart moeten zijn. Koop ik Bionicles dan had hij toch liever een Powerranger gehad. Lees ik ‘De dwergjes van Tuil’ voor, had hij toch liever ‘Jip en Janneke’ gehoord.
Dat zijn fases die voorbijgaan, zeggen ze, hoop ik. Maar op deze moederdagochtend, al was het maar voor mijzelf, wilde ik het graag goed doen. Zijn gezicht verried echter niets.
Soms is het de bedoeling, willen wij het dus gezellig houden, dat ik het in een keer goed heb. Soms is het de bedoeling dat ik het helemaal niet weet. Maar er kan ook van mij verwacht worden dat ik de derde keer, want ik mag natuurlijk maar drie keer raden, het juiste antwoord geef.
Ik waagde dus aan alle kanten een gokje.
‘Een piemel.’
Wel een heel grappig antwoord, maar niet goed. Oef, ik had de juiste keuze gemaakt. De tweede kon ik met een gerust hart eruit gooien, want die diende dan ook fout te zijn.
‘Een halfbroertje.’
Daar moest even over nagedacht worden. Het antwoord klopte wel, maar was niet juist.
Mijn laatste kans om het goed te doen. Afgezien van het feit, dat ik nog steeds niet wist of ik nu wel of niet het juiste antwoord moest geven, kon ik ook zo snel even niets bedenken.
‘Ik weet het niet.’
Dat was goed ingeschat. Dubbel van het lachen, gaf hij de oplossing.
‘De liefste moeder van de hele wereld.’
Die was even onverwacht.
Mooiste moment van de dag: Wat denk je zelf? Wat maakt het uit dat je op moederdag niet kunt uitslapen en zelf moet afwassen, als je zo’n compliment krijgt.