Donderdag 5 mei 2005

Gisteren, na een hapje eten in de stad met mijn zus, stelde ik voor om het kopje koffie even ergens anders te gaan halen. Het was woensdagavond en ik had goede hoop dat de barman met piercing - dat is niet diegene met wie ik al weer enige tijd geleden heb staan zoenen, bovendien ook een ander café - aan het werk zou zijn. En zo hij was.
De koffiemachine was reeds schoongemaakt en het beoogde ontnuchterende effect ging, door de Sambuca die ik vervolgens besloot te drinken, ondanks de koffiebonen, natuurlijk verloren.
Wellicht komt het door mijn eigen horeca-ervaring maar ik heb iets met barmannen. Ofwel uit macht der gewoonte - mijn meeste exen komen van voor of achter de bar - maar het kan ook liggen aan het feit dat ik moeder ben. Want ik ben verre van de enige.
Zo zat ik laatst bijvoorbeeld met mijn medeklassemoeder het jaar door te spreken in een kroeg, waar wij enkel en alleen naar toe waren gegaan, omdat ík daar laatst de barman van háár sportschool had gezien. En ik weet dat zij de hots voor hem heeft. Hij was er niet die avond. De barman van die kroeg, die ik dan wel weer geinig vind, was er echter wel. Dus ik ging de drankjes halen. Toen ik met onze bestelling terugliep, liep ik langs een tafeltje waar een andere moeder van school zat en zij zei tegen mij: ‘Jij doet net als ik, lekker flirten met de barman.’
Een barman is kennelijk voor een moeder, of zij nu alleenstaand of gelukkig getrouwd is, het lepeltje Completa in haar koffie. En als hij zijn vak verstaat, doet hij er een schepje bovenop. Dat hoort bij het beroep en is goed voor de tip. Daar weet ik zelf nog alles van.
Het had ook helemaal geen doel gisteravond, het drinkt gewoon veel lekkerder weg. Een Sambuca met, zeg maar.
Toen hij voor de zoveelste keer aan ons tafeltje stond en ik inmiddels moedig genoeg geworden was, knoopte ik een gesprekje aan over zijn sterrenbeeld. We hadden het tenslotte al over volle en lege asbakken gehad. Over het feit dat hij wat moe was die avond. Dus nu waren we wel toe aan een conversatie met enige diepgang.
Weegschaal, mmm, dat zijn wel de betere minnaars. Is voor de ervaring niet meer nodig maar gewoon voor de leuk? Waarom niet toch proberen of er meer te halen viel?
De laatste Sambuca, en tevens laatste ronde, die ik eigenlijk al niet meer had moeten nemen, bleek een dubbele, die hij voor mij neerzette met de opmerking: ‘Dat je met koffie niet zo kunt uitschieten.’
Toen was de bar gesloten, de rekening betaald en de barman niet meer dan een Weegschaal die wacht tot de laatste klanten vertrokken zijn en het grote poetsen kan beginnen. Maar alvorens hij met zijn rug naar mij toe ging zitten, aan het tafeltje naast dat van ons, liet hij mij zijn favoriete drankje proeven. Bailey’s met Sambuca.
Ik kan niet naar Bailey’s kijken, zonder te denken aan die keer dat ik in de Troubadour in Groningen - was trouwens ook in bijzijn van een Weegschaal - in het wc de halve fles die ik achter de kiezen had, tegen de muur heb uitgekotst. En daarna dus nooit meer gedronken. Maar overmoedig als ik inmiddels was, zette ik zijn glas aan mijn mond.
Hij zijn tip, ik mijn tip. De eerste lichaamssappen zijn reeds uitgewisseld.
Mooiste moment van de dag: Bij het opstaan geen kater, niks niet.