Donderdag 28 april 2005

Gisteren nam hij onnodig de moeite naar mij te zwaaien. Vandaag ben ik iemand die je negeert. Bij het verlaten van het schoolplein, loop ik langs de klusjesman die met een moeder staat te praten. Zij heeft wel iets alleenstaanderigs over zich. Ze is in ieder geval duidelijk verliefd.
Je kunt natuurlijk niet zeggen dat hij het express doet. Dat zou te ver gaan. En hij kan er natuurlijk ook niets aan doen, dat jij smelt als hij lacht. Maar hij heeft wel zo zijn manier gevonden, om een gekwetst ego een beetje op te krikken. En dan bedoel ik dat van hem zelf. Ach, hebben we dat niet allemaal.
Ik ken een man voor wie ik ben wat de klusjesman voor mij was:
Die eerste persoon waar je als een blok voor valt, nadat iemand anders lullig op je hart heeft staan stampen.
Die eerste persoon waarmee je jezelf kunt wijsmaken dat je niet bang geworden bent maar dat je nog altijd durft te leven en liefhebben.
Die eerste persoon die je bijna dankbaar maakt dat het voorbij is omdat je nu tenminste de lief van je leven hebt ontmoet.
Die veilige verliefdheid, die je tijden kunt koesteren, omdat je heel diep van binnen weet, dat die persoon nooit voor jou zal vallen en je dus niet op je bek kunt gaan.
Het is niet, dat het op een gegeven moment geen pijn gaat doen, zo’n onbereikbare liefde, maar dat moment kies je zelf. Dat maakt het verschil.
En als je sterk genoeg geworden bent - als de zeven kilo’s er weer aanzitten - kun je op een dag besluiten dat het over is.
Mooiste moment van de dag: De dikke knuffel van mijn jongste jongen om het goed te maken dat hij de hele middag Oost-Indisch doof is geweest. Mama houdt er niet van genegeerd te worden.