Woensdag 20 april 2005
Vanochtend in allerijl op zoek naar iets dat geschikt zou kunnen zijn om te dienen als knikkerzakje voor mijn jongste jongen. Ondanks de regen is het knikkerseizoen aangebroken en als hij bedenkt dat er knikkers mee naar school moeten, dan moeten ze mee. Het werd uiteindelijk het schoenenzakje van mijn rechter Prada-pump. Met pijn in het hart stopte ik de knikkers er in.
Ik kocht deze Prada’s voor een speciale avond waarbij de kleine prins aanwezig zou zijn. Op zich een gewaagde actie, want zonder elf centimeter hoge hakken scheelden wij er al zo’n kleine tien. Maar sommige mannen maakt het niet uit dat zij kleiner zijn en wellicht was hij er zo een.
Ik begrijp mannen vaak niet, of misschien moet ik zeggen: mannen begrijpen mij vaak niet.
Zo begreep de klusjesman niet dat ik mijn eigen muren had lopen stuken om indruk op hem te maken en het mocht dus niet baten. Al hoewel, Henk van de Gamma was zeer geïmponeerd. Ze waren ook erg mooi geworden, al zeg ik zelf, die muren.
En de man in kwestie, voor wie ik mijn leren broek had aangeschaft, liet zich niet verleiden. De barman, waarmee ik daarna dan maar heb staan zoenen, daarentegen dan weer wel. Eigenlijk is er dus meer sprake van dat de juiste mannen mij niet begrijpen.
Maar goed, die avond begrepen de kleine prins en ik elkaar volkomen. En toen de schoenen eenmaal uit waren en wij op het kleed in mijn huiskamer lagen, was er ook niets meer te merken van het lengteverschil.
Ik weet niet of het mis is gegaan omdat ik, de keer daarop dat ik hem zag, een paar cowboylaarzen aanhad. Maar de Prada’s die ik daarna nooit meer gedragen heb, zijn onlosmakelijk verbonden met de kleine prins. Ik wil ze helemaal nog niet op de grote schoenenhoop van afgedane zaken gooien.
Mooiste moment van de dag: Terwijl ik van plan was bij thuiskomst de knikkers gelijk over te hevelen in een oude washand, offer ik ook het zakje van de linker Prada op. Mijn oudste jongen wil natuurlijk net zo’n mooi fluwelen knikkerzakje. Ik ben er kennelijk toch klaar voor om over de kleine prins heen te stappen.
Ik kocht deze Prada’s voor een speciale avond waarbij de kleine prins aanwezig zou zijn. Op zich een gewaagde actie, want zonder elf centimeter hoge hakken scheelden wij er al zo’n kleine tien. Maar sommige mannen maakt het niet uit dat zij kleiner zijn en wellicht was hij er zo een.
Ik begrijp mannen vaak niet, of misschien moet ik zeggen: mannen begrijpen mij vaak niet.
Zo begreep de klusjesman niet dat ik mijn eigen muren had lopen stuken om indruk op hem te maken en het mocht dus niet baten. Al hoewel, Henk van de Gamma was zeer geïmponeerd. Ze waren ook erg mooi geworden, al zeg ik zelf, die muren.
En de man in kwestie, voor wie ik mijn leren broek had aangeschaft, liet zich niet verleiden. De barman, waarmee ik daarna dan maar heb staan zoenen, daarentegen dan weer wel. Eigenlijk is er dus meer sprake van dat de juiste mannen mij niet begrijpen.
Maar goed, die avond begrepen de kleine prins en ik elkaar volkomen. En toen de schoenen eenmaal uit waren en wij op het kleed in mijn huiskamer lagen, was er ook niets meer te merken van het lengteverschil.
Ik weet niet of het mis is gegaan omdat ik, de keer daarop dat ik hem zag, een paar cowboylaarzen aanhad. Maar de Prada’s die ik daarna nooit meer gedragen heb, zijn onlosmakelijk verbonden met de kleine prins. Ik wil ze helemaal nog niet op de grote schoenenhoop van afgedane zaken gooien.
Mooiste moment van de dag: Terwijl ik van plan was bij thuiskomst de knikkers gelijk over te hevelen in een oude washand, offer ik ook het zakje van de linker Prada op. Mijn oudste jongen wil natuurlijk net zo’n mooi fluwelen knikkerzakje. Ik ben er kennelijk toch klaar voor om over de kleine prins heen te stappen.
posted by Nicoline @ 11:36:00 PM
1 Comments:
At 10:11 AM,
boekengek said…
Wat een kwaliteit weer vandaag! Weet je dat je echt een groot talent hebt voor het schrijven van op zijn minst deze stukjes?
Post a Comment
<< Home