Woensdag 27 april 2005

De meeste kerstrecepten zijn voor zes tot acht personen. Voorverpakte croissantjes, gaan per vier. Afgezien van de eenpersoonsmaaltijden, is de wereld niet zo ingesteld op het kleine oneven gezin. Zeker niet als het om zon- en feestdagen gaat.
Behalve pakjes sap. Die gaan per drie. Picknicken is kennelijk een maatschappelijk verantwoorde bezigheid in oneven aantallen. Maar wat als moeders nou liever een glaasje gekoelde rosé heeft, in plaats van Roosvicee met een rietje? Dan zit je weer met een zo’n lullig pakje in je maag. En twee ruziënde kinderen. Dat is ook niet gezellig.
Alleen drinken moet je leren. Zeker als vrouw.
Trek je, in bijzijn van een partner, rustig op zaterdagmiddag om half twee een fles Pinot Grigio open, want dat smaakt zo aangenaam bij de broodjes buffelmozzarella met zongedroogde tomaatjes. Als vrijgezel, vraag je je beschroomd af of je een drankprobleem hebt, als je om half vijf - op zo’n zelfde maar dan koude zaterdagmiddag - een glaasje Port inschenkt. En je gaat al helemaal niet zitten Champagneontbijten op je verjaardag. Terwijl je een koektrommel, een appelboor, een beslagkom en twee zelfgemaakte tekeningen uitpakt.
Waarom eigenlijk niet?
Een man die na een dag noeste arbeid zichzelf een Duvel inschenkt of voor het slapen gaan nog even een whisky neemt, dat heeft wel iets Bourgondisch. Maar een vrouw? Een moeder?
Het waren natuurlijk mijn eigen vooroordelen die mij parten speelden en die mij, toen ik net alleenstaande moeder was geworden, afhielden van de kleine geneugten van het leven. Maar inmiddels smaken ze mij weer prima.
Er was hier laatst een jongere man die verbaasd was dat hij kon kiezen uit een pure malt van acht jaar oud of een single highland malt van tien jaar oud. Tja, dat is nog maar een van de kleinere voordelen van de rijpere vrouw.
Mooiste moment van de dag: Bij de HEMA is de Montepulciano d’Abruzzo in de aanbieding. Hij is een beetje jong nog, maar bij een stukje stokbrood met blauwe schimmelkaas al verdomde lekker. Proost.