Vrijdag 29 april 2005

Vanochtend heb ik zwangerschapsyoga gegeven. De groep bestond, op een na, uit eerstelingen. De onzekerheid, de vragen. Het lijkt soms wel of de stralende zwangere bijna niet meer bestaat. Terwijl een kind onder je hart dragen, ondanks de pijntjes en de kwaaltjes die dit met zich mee kan brengen, toch een van de mooiste dingen is die een vrouw kan meemaken.
De zegeningen van de moderne tijd, tussen aanhalingstekens. Er is teveel informatie. Vrouwen zijn niet meer zwanger met hun lichaam maar met hun hoofd. Maar hoeveel negenmaandenboeken je ook leest, hoe vaak je ook naar SBS 6 kijkt, hoeveel geboortesites je afsurft, er is geen ontkomen aan: Moeder worden doe je met je lichaam. En moeder worden, doet wat met je hart.
Het moederhart is een raar ding. Als de eerste geboren is, bombardeert zij het lichaam tot een heilige moedertempel. En de bewoonster daarvan kan zich niet voorstellen dat deze ooit nog anders zal worden aangeraakt, dan door de zachte streling van een kinderhand. Daar de bodem eruit is geweest, hoeft dat van de meesten ook niet direct.
Maar, en dat is meestal pas nádat de verloskundige bij de nacontrole gezegd heeft dat je weer aan seks moet gaan doen, mag dan toch - bij de gratie Gods - de vader de tempel binnengaan. Dat er een andere man het domein zal betreden, is ondenkbaar.
Dat gevoel verdwijnt. Bij een tweede doet dat hele tempelgedoe zich al veel minder voor en op een dag kun je als vrouw echt wel weer verlangend naar andere mannen kijken. Het vrouwenhart krijgt weer spreektijd.
En zolang je woorden niet in daden om hoeft te zetten, babbelt zij er lustig op los. Maar wat als je vrouwenhart dan ineens een opdoffer krijgt?
Mijn moeder heeft een vriendin die ‘zichzelf nog steeds bewaard heeft voor haar ex,’ van wie zij twintig jaar geleden is gescheiden. Ja, zo kan je het formuleren maar dat is natuurlijk jezelf voor de gek houden. De moedertempel te laten ontmaagden, is zo mogelijk nog enger dan de tienertempel, of hoe oud je dan ook geweest mag zijn toen dit gebeurde. En net zo goed als dat de meeste vrouwen nog weten wie hun maagdenvlies geslecht heeft, zo blijft de man van het moedervlies ook lang hangen. Te lang.
Mooiste moment van de dag: Het zijn een beetje krappe tijden hier in huis en mijn jongens krijgen dan ook redelijk vaak te horen: ‘Nee, dat kan mama even niet betalen nu.’ Vanochtend kwamen zij mij om twintig over zeven vertellen, dat ze hun spaarpot in mijn portemonnee hadden omgekeerd. Moederhart, vrouwenhart, geen van twee spreekt met zulke mooie woorden als een kinderhart.