Dinsdag 3 mei 2005

Mijn leven is een komen en gaan van mannen. De een blijft wat langer. De ander veel te kort. Bij sommige ben je blij dat ze weg zijn, van een enkeling hoop je dat hij terugkomt. Vooralsnog weet ik zeker dat mijn jongens er aan het einde van de week weer zullen zijn.
Het inpakken van de tas met kleertjes, is voor mij altijd een triest moment. Het is niet, dat mijn jongens geen zin hebben om naar hun vader te gaan en het is niet, dat ik geen behoefte heb aan even rust. Ik had ze zo graag wat anders gegund: Een leven zonder je af te hoeven vragen welke van je ouders eerste en wie dan dus tweede kerstdag krijgt. En dat hangt enkel af van welke ouder er het beste voor staat - of slechtste - en heeft niets te maken met waar jij zin in hebt deze kerst.
Gelukkig is het maar een keer per jaar kerst maar de verborgen loyaliteiten liggen de rest van hun leven op de loer. De kans dat zij hun kinderen in hetzelfde pakket brengen, is twee keer zo groot vergeleken bij kinderen waarvan de ouders niet gescheiden zijn. En de kans op echtscheiden, is al een op vier.
Mensen zeggen vaak, ach, kinderen zijn nog zo flexibel, het zal wel meevallen. Maar de statistieken wijzen anders uit. Flexibel zijn ze inderdaad maar niet op een goede manier. Als je je vader wilt laten zien dat je eigenlijk vreselijk veel van hem houdt, maar er niet uitkomt hoe hem te vergeven dat hij je moeder, van wie je ook vreselijk veel houdt, heeft laten zitten voor een ander, dan doe je gewoon hetzelfde. Of als je bijvoorbeeld als vrouw je moeder wilt laten zien dat wat haar overkomen is, de beste kan overkomen, dan zorg je ervoor dat je een man kiest, die net zo handelt als je vader. Maar het kan ook andersom. Je kunt als man ook thuiskomen met een vrouw die al kinderen uit een vorige relatie heeft, om zo aan je moeder te laten zien dat jíj wel degelijk respect hebt voor haar en zo garandeer je jezelf ook nog eens, zeker als zij geen kinderen meer wil, dat je niet in de voetsporen van je vader zult treden. Verborgen loyaliteiten noemt Ivan Boszormenyi-Nagy (Invisible Bonds) dit. Je eigen leven leiden is geen sinecure. Je ontdekt ze vaak pas te laat.
Bert Hellinger gaat nog een stapje verder met zijn ‘Verborgen dynamiek van familiebanden.’ En hij beweert dat zelfs de kant waaraan je verkiest te zitten naast je partner, zijn gevolgen heeft voor de relatie. Wil een vrouw zich veilig voelen in haar zorgrol - en een man de gezinsverplichtingen die hij op zich genomen heeft met plezier blijven uitoefenen - dan dient zij links van hem te zitten.
Het is waar. Ik heb het aan den lijve ondervonden, met de vader van mijn kinderen, naast wie ik altijd rechts zat en met de kleine prins.
Afgelopen kerst liet ik mijn beide ouders en zelfs mijn kinderen voor wat zij waren en heb ik iets gedaan waar ík behoefte aan had. Na afloop bracht de kleine prins mij thuis. Na uren gepraat te hebben over van alles en nog wat, besloten wij de proef op de som te nemen. We gingen de Hellinger-test doen.
Ik nam plaats aan zijn rechterkant. Mijn hart bonkte in mijn keel en hij stuiterde alle kanten uit. Daarna wisselde ik, zoals afgesproken, naar zijn hartkant. Een absolute rust overviel ons en hij sloeg beschermend zijn armen om mij heen. Het klopte.
De kleine prins was zes, net zo oud als mijn oudste jongen nu, toen zijn ouders uit elkaar gingen. Voor hem is het goed, dat hij zijn eigen leven is gaan leiden. Ik zou niet willen dat hij uit een verborgen loyaliteit een relatie met mij begonnen was. Maar voor mij? De Prada’s mogen dan wel uit hun fluwelen zakje zijn, soms kan ik de geborgenheid waar hij mij mee omringde, ineens waanzinnig missen. Ik ga maar even schoonmaken. Het zal zo wel weer over zijn.
Mooiste moment van de dag: So kiss me and smile for me, tell me that you’ll wait for me, Hold me like you’ll never let me go. De hal – die ook schoongemaakt dient te worden – van de yogastudio, heeft een fantastische akoestiek. Daar zingt ‘Leaving On A Jet Plane’ van John Denver, pas echt lekker weg.