Zondag 29 mei 2005

Ik ben blij dat ik na de enorme hoeveelheden bier van gisteravond en een dag gemaakt te hebben van drieëntwintig uur, vanochtend op tijd ben opgestaan om toch nog een uurtje zon mee te pikken. De koffie die ik voor mijzelf gezet had, was van het niveau alsof er een engeltje over je tong piest, soms heb je dat ineens onverwacht, en in alle rust kon ik genieten van de planten in de potten op mijn plaatsje.
Bloemen, en de natuur in haar algemeenheid, zijn voor mij altijd een bron van hoop. De kracht waarmee de tere, gekreukte bloemblaadjes van een Papaver uit hun stevige groene schil barsten, de rozen die aangetast door roest en meeldauw, al weer volop nieuwe scheuten aan het produceren zijn, een doodgewaande Brugmansia die nog blijkt te leven.
Al heb ik het gevoel dat ik mij reeds eeuwen in de winter van de liefde bevind, daardoor weet ik dat ook voor mij het voorjaar zal aanbreken. Misschien niet dit jaar, misschien niet volgend jaar, maar zoals planten ook wel eens een jaar overslaan om het jaar daarop rijker te bloeien dan ooit, zo zal ik op een dag de liefde van mijn leven ontmoeten. Ik wil dat graag geloven. Ik geloof in de liefde. Ik verlang naar de zon.
Vandaag heb ik echter genoeg aan mijzelf. Ik ben ik, en dat is het. Ik ben geen vrouw, vriendin of minnares van, ik ben zelfs niet eens moeder van, zo ver weg als mijn jongens voelen als ze bij hun vader zijn. Ik ben enkel Nicoline. Niets en niemand om mijn identiteit aan te ontlenen.
Ik weet dat het hebben van een partner en of kinderen, je vaak bij je essentie, wat dat ook wezen mag, vandaan kunnen halen. Volop afleiding om vooral maar niet te hoeven zijn wie je bent. Ik vind het eng om te zijn wie ik ben. Ik ben bang dat ik gekozen heb voor een iemand die te hoog gegrepen is. Opportuun uit de kast van mogelijkheden een karakter te hebben geplukt waarmee ik nu niet door een deur kan. Maar waar ik het toch de rest van dit leven mee moet doen.
Soms zijn er dagen dat ik denk, donder op, ik moet afleiding van dit neuzelende mens. Soms zijn er dagen dat ik denk, ik ben al zo ver gekomen, laat ik het dan maar tot het einde toe volbrengen. Laat ik dan maar in mijn eentje het punt bereiken dat ik genoeg heb aan mijn eentje. Ik weet niet wat voor een dag het vandaag is. Kan ook elk moment weer omslaan. Tot zover is het in ieder geval een dag waarop ik ik ben, en dat ik er vrede mee heb.
Mooiste moment van de dag: De dichtstbijzijnde gelegenheid om op zondag sigaretten te halen, is het café waar de barman werkt met wie ik ooit eens heb staan zoenen. Er zijn tijden geweest dat ik opzettelijk en opgemaakt daar mijn nicotine ging kopen. Vandaag waren ze gewoon eerlijk op en make-uploos in zomaar wat aangetrokken, vroeg ik aan de bar om een age-coin. Hij was niet aan het werk. Dat was niet ‘gelukkig’ of ‘jammer.’ Het deed mij niets. Ik hoop zo dat ik deze staat, waarin ik vandaag verkeer, eens wat langer weet vast te houden.