Donderdag 2 juni 2005

Ik kreeg een mailtje van Parship. ‘Goed nieuws! In uw matchbox staat 1 nieuwe kandidaat die heel goed bij u past.’
Het betreft een trombone spelende geschiedenisdocent met wie ik wel zesenzeventig matchpunten heb. Nou, nou, nou.
Geschiedenis is een goed voorbeeld van een vak waarbij ik altijd dacht: wat maakt het uit wie in welk jaar elkaar precies de hersens insloeg. Al wat je van de geschiedenis kunt leren, is dat deze zich herhaalt. Het was oorlog. Het is oorlog. Dan weer hier. Dan weer daar.
Misschien zou het een aardig experiment zijn om de huidige jeugd alleen geschiedenis van het Nu bij te brengen. Ik ben, meer niet. Kijken of er over een aantal jaar een vreedzamere bevolking ontstaat.
‘De mens is tot zoveel in staat als hij weet.’
Francis Bacon, 1561-1626.
Ik weet wel iets hoor.
Mooiste moment van de dag: Mijn moeder logeerde een nachtje bij ons. Het gebruikelijke ochtendgeweld: ‘eet je brood op, kleed je aan, poets je tanden, nee nu, heb je nog niet je schoenen aan, schiet nou op, we komen te laat, ik tel tot drie, dan ga je maar bloot op de fiets, verdorie, laat die melk nu maar zitten, kom op,’ heeft zij met liefde op zich genomen. Ik mocht lekker blijven liggen. Het is dat ik sliep, anders had ik geweten dat je met ‘neem nog een hapje, liefje, dat is goed voor je, kom maar dan help ik je met je broek, ga maar zitten dan strik ik je veters,’ ook op tijd op school kunt komen.