Donderdag 23 juni 2005

Goed, de hoop op een mailtje van de kleine prins is vervlogen. Ik kan gewoon weer envelopjes in mijn rechterbenedenhoek zien opploppen, zonder dat er een cel in mijn lichaam reageert. In die zin was de zinloze e-mailactie toch zinvol. Ben ik nu dan helemaal over hem heen? Natuurlijk niet. Want in tegenstelling tot envelopjes die mij koud laten, slaat de paniek mij om het hart als ik constateer dat het echt niet meer was en is dan een kwestie van dat ik hem leuker vond dan hij mij, punt. En dat al die toeters en bellen er omheen, er nog steeds niet meer van maken dan dat ik hem leuker vond dan hij mij.
Die toeters en bellen schijnen met vorige levens en eeuwenoude patronen te maken te hebben. Yeah, right. Het is niet dat ik dat niet geloof maar ik heb op zich geen flashbacks nodig om te zien dat ik mantechnisch in herhaling val. Dat patroon tekent zich in mijn huidige leven al duidelijk genoeg af. Dus waarom moet ik daarmee worden lastig gevallen? Volgens mij is dat een van de oorzaken van dit patroon: het wekt de indruk dat er meer aan de hand is dan een kwestie van dat ik hem leuker vond dan hij mij.
Mooiste moment van de dag: Toen ik vanmiddag even met mijn ogen dicht op bed lag, heb ik mogen constateren dat mijn verzoek om die beelden niet op mijn netvlies te rammen maar rustig op te laten komen, eindelijk bij het Universum is aangekomen.