Vrijdag 17 juni 2005

Ieder mens moet zijn of haar eigen ei leggen. Zelf zijn eigen wiel uitvinden. Ik ontdek niets nieuws, ik voeg niets toe. Anders dan enkel en alleen voor mijzelf. Er zijn vele boeken die je kunt lezen, er zijn vele theorieën of filosofieën die je kunt aanhangen. Het pad van een ander is nooit jouw weg.
Je kunt het proberen te volgen, en wellicht voor een tijdje denk je, ja, zo is het, zo werkt het. Maar dat houdt niet stand. Na een paar maanden, of twaalf jaar, of een half mensenleven kom je tot de ontdekking dat jouw wereld nog steeds niet rond is.
En terwijl je terug bent op je eigen weg, bewandel je weer de aarde in de veronderstelling dat je er elk moment vanaf kunt donderen en dan, na 360 graden eenzaamheid, kom je tot de ontdekking dat ook jouw wereld rond is. De ene kip legt sneller dan de andere, de ene vrouw komt sneller dan de andere. Dat is nu eenmaal zo, dat kun je niet veranderen.
Daarna is het alleen nog maar een kwestie van open blijven staan voor de optie dat de aarde wellicht een driehoek is. Gade te slaan zonder te oordelen.
Ik weet diep van binnen dat ik dat kan. Dat ik in staat ben emotieloos, behalve dan met een licht geamuseerde verwondering, te kijken naar wat er om mij heen gebeurt en wie wat doet. Zonder dat ik mij persoonlijk laat raken. En daar krijg ik dan gelijk helemaal de kriebels van, want dan denk ik, getverderrie, ik lijk wel zo’n blije lachende dame op zo’n boek. Zo’n verheven troela, die niet echt leeft. En snel schiet ik weer in de jas met illusies over hoe ik mij zou moeten voelen op bepaalde momenten en in bepaalde situaties. Het is een oude vertrouwde jas, die me goed past en goed staat, waar ik me thuis in voel en die ik al mijn hele leven, behalve op het moment van mijn geboorte, draag.
Zoals elke ouder, waren ook mijn ouders bang dat ik het koud zou krijgen en zijn ze als een dolle lapjes voor me gaan verzamelen waar ik uiteindelijk zelf mijn jas van heb gemaakt. Ik verzamel ook lapjes voor mijn jongens, dat mag je nooit een ouder kwalijk nemen. Je wilt niet dat je kind het koud heeft, je doet dat vanuit een goed hart. Jijzelf voelt je tenslotte ook heel geborgen in je lapjesjas. En ook jij hebt nog niet de keuze gemaakt om die jas uit te doen.
Want dat kan, dat is het mooie aan een jas, dat hij uit kan. Sommige mensen werpen hem in een keer af, om hem vaak daarna weer snel aan te trekken, want Jezus wat is dat koud ineens. Je kunt ook lapje voor lapje je jas slechten, totdat je zo’n koket gevalletje overhoudt en denkt: naakter ga ik niet, dit vind ik net leuk.
Soms trekt een ander onverwacht je jas uit en vloekend en tierend wijs je hem de deur of snottert een heel half jaar na op de bank vanwege die Godvergeten brutaliteit. In beide gevallen, heb je de jas al weer aan. Die mooie lapjesjas, waar iedereen die je kent met zorg een lapje aan bij heeft gedragen.
Ik ben dol op mijn jas, maar niet zo dol als op mijn schoenen. En wat is er nou meer sexy? Een naakte vrouw op een paar hakken na? Of een blootvoetse vrouw in een oude afgesleten lapjesjas? Dat doet een beetje dakloos aan. Dat lijkt alsof je over de aardkloot zwerft op zoek naar 360 graden eenzaamheid.
Mijn jas is uit. Over mijn arm draag ik hem mee. Ik heb er Goddomme zevenendertig jaar over gedaan om hem zo passend te krijgen, je denkt toch niet dat ik hem zomaar weggooi.
Ik ontdek niets nieuws, ik voeg niets toe. Alles is al gezegd, alles is al gedaan. Dit is enkel een andere metafoor voor de koffer vol met shit, of over hoe het leven is. Originaliteit is een illusie. Zodra je dat onderkent, ben je in staat te zien hoe uniek je bent. En dat Het Bestaan je nodig heeft, zonder jou niet compleet zou zijn.
Mooiste moment van de dag: Begint een nieuwe dag na middernacht of pas als je wakker wordt? Ik werd vannacht gebeld ‘omdat hij nog vergeten was te zeggen, dat als alle sterren tegelijk zouden schijnen, het nooit donker zou zijn.’