Zaterdag 11 juni 2005

Het leven bezien in tien weinig verheven fases maar daarom niet minder waar:

10. We sjouwen allemaal een koffer vol shit achter ons aan, alleen sommigen van ons hebben hem nog niet opengemaakt.
9. Maar als die eenmaal opengaat, maak dan je borst maar nat. Je bent wel even een tijdje aan het dreggen.
8. Is dat erg, met je neus in de poep zitten? Alle kinderen zijn op een dag uit de luiers. En alle kinderen bereiken het punt dat zij klaar zijn, zonder dat jij dat hoeft te weten en zonder dat jij hoeft te handelen. Het gaat over dus.
7. Dat moment kun je niet afdwingen, en verschilt per kind.
6. Hoe meer kinderen, des te meer poepluiers en des te langer het duurt. Moet je daarom geen kinderen nemen? Wat een onzin, zelfs van poepluiers kun je genieten, dat weet elke ouder.
5. In tegenstelling tot bij kinderen, die beginnen met van die vlaaien en eindigen met keutels die niet onder doen voor die van een volwassen mens, begin je zelf in de koffer vol shit met de stevige drollen. Die zijn duidelijk en er gemakkelijk uit te vissen.
4. Wat overblijft, is diarree waar je eigenlijk niets mee kunt. Een hardnekkige buikgriep.
3. Shit happens, wassen draaien en afspoelen.
2. Uiteindelijk dan toch, de koffer is leeg, de koffer is schoon.
1. En dan…
Ik ga op reis en neem mee…
Niets, waarom zou je een lege koffer achter je aan gaan sjouwen. Bovendien, er ligt heus nog wel een fijne hondendrol op je pad om lekker in te stappen.

Mooiste moment van de dag: ‘Over een kleine mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft,’ blijft hier in huis een van de favoriete voorleesboeken. Vooral als het een beetje smeuïg gebracht wordt.