Maandag 6 juni 2005

Mijn vader is dus het prototype van een man die door gaat. Mijn moeder is het prototype van een vrouw die gaat zoeken. Al meer dan twintig jaar alleen en nog immer zoekende.
Mensen zeggen altijd dat ik zo op mijn moeder lijk. Totdat ze mijn vader zien. Dan schijn ik ineens toch ook wel heel veel op hem te lijken.
Even kijken, met een beetje mazzel moet ik dus over een jaar of tien, hoewel, ik heb er al meer dan twee opzitten, dus pak m beet, over een jaar of zeven weer gelukkig aan de man zijn. Als ik tenminste een kind van allebei ben. Brrr. Dat duurt lang.
Mijn peettante zei gisteren overigens toen zij wegging, dat ze het nu toch wel zag: ik leek op de oudste zus van mijn moeder. Grappig, dat is de enige van haar drie zussen die nog getrouwd is met haar eerste man.
Mooiste moment van de dag: Mijn neef van drieëntwintig, van wie ik stiekem het grote voorbeeld ben omdat ik mijn hart volg, zoals hij zelf zegt, heeft vanmiddag mijn jongens van school gehaald en even op ze gepast omdat ik aan het werk was in Amsterdam. Als er nou iemand is waarvan ik hoop dat hij een stiekem voorbeeld voor mijn jongens zal zijn, dan is hij het wel.