Vrijdag 3 juni 2005

Mensen vergeten snel, gelukkig maar. Zodra je iemand hebt om een mep te geven van ‘moet je nu eens kijken,’ weet je niet meer hoe het was om in je eentje met open mond naar de televisie te staren.
Op het moment dat je iemand hebt om bij thuiskomst verslag tegen te doen van het idiote gedrag van een collega, weet je niet meer hoe het was om na drie voice-mails het dan maar voor je houden.
En als je iemand hebt om mee aan tafel samen te lachen om het geklieder van de kinderen, weet je niet meer hoe het is om alleen de verantwoordelijkheid voor hun opvoeding te dragen.
Het gaat niet alleen maar om de ontbrekende troostende schouder. Het gaat net zo goed en misschien nog wel meer om het feit dat er niemand is om je plezier mee te delen. Altijd maar iemand bewust te moeten opzoeken om willekeurig welke emotie dan ook mee te delen, dat is wat lastig is aan alleen zijn. Meer niet.
Mooiste moment van de dag: Terwijl ik sta af te wassen, speelt mijn zus Vier Op Een Rij met mijn jongens aan de keukentafel. Het is zo ontspannen en gezellig. Ik blijf vier een mooi getal vinden.