moeders en minnaars

Wednesday, June 08, 2005

Woensdag 8 juni 2005

Ik liep vanmiddag langs de Wijze Kater, een spirituele boekhandel. Byron Katie straalde me tegemoet. Ze heeft een nieuw boek geschreven. Gaat ongetwijfeld ook een bestseller worden. Dat is goed, ik heb niks tegen Byron, noch tegen Louise, noch tegen Brandon. Ik heb niets tegen vrouwen die gelukkig zijn. Integendeel, hoe meer gelukkige vrouwen, des te beter. Het is tijd dat vrouwen ook eens een gelukkig leven leiden. Na jaren tobben aan het aanrecht en een stem te hebben gehad die niets waard was volgens de heren die het voor het zeggen hadden, is het fijn dat vrouwen eindelijk gehoord mogen worden. Alleen…
Als je nu aan mij vraagt: Deed het pijn, een kind krijgen? Dan zeg ik, ‘Jawel, tuurlijk doet het pijn maar het is gewoon een kwestie van even de tanden op elkaar en doorpersen.’ Als je naast me had gestaan, tijdens de bevalling van mijn eerste jongen, dan had je gezien hoe ik over mijn nek ging van de pijn, en had je tijdens mijn tweede jongen naast me gestaan, dan had je me horen gillen, toen het echt goed op gang kwam en daarmee bij mij de herinnering terugkwam: ‘Ik wil dit niet.’
Zo is het ook met een spiritueel zelfhulpboek schrijven nadat je Het gevonden hebt. Waarin je nog wel summier melding maakt van het feit dat jij het ook moeilijk hebt gehad maar voornamelijk uitleg geeft over hoe eenvoudig het is.
Een kind op de wereld zetten doet verrekte pijn. Wat niet wil zeggen dat het niet een prachtig iets is om mee te maken. Het is waanzinnig om overgenomen te worden door een stukje natuurgeweld waar je U tegen zegt. Het is een wonder om in trance tussen de weeën door twee seconden te slapen. Het krankzinnig te ervaren hoe krachtig je lichaam is en zo volkomen in het Nu gezogen te worden zoals je daarna zelden meer zult mee maken. En Het vinden, is niet gemakkelijk. Ook al is het de moeite waard.
Maar wat me eigenlijk, na er velen te hebben gelezen, want ik verslind dit soort boeken, het meeste is gaan storen, is dat zij volledig voorbij gaan aan dat er zoiets bestaat als ‘het vastgelegde moment en de vastgelegde gebeurtenis.’
Geen partner hebben, is niet persé het gevolg van jezelf niet waarderen. Een minimaal inkomen hebben, hoeft niet voort te vloeien uit het feit dat jij je ouders niet vergeven hebt. En als je alleen maar gaat zitten houden van wat er is, zal er niets veranderen en kunnen grote talenten verloren gaan die de motivatie van de onvrede nodig hebben.
Ik ben een absolute voorstander van je eigen verantwoordelijkheid nemen voor de situatie waarin je je bevindt. En ik ben een absolute gelover in de zin van positieve gedachten. Neem vooral je lot in eigen handen en tracht het te keren daar waar het je niet aanstaat. En laat je niet ontmoedigen, mocht je daar een heel leven voor nodig hebben. Want er is zoiets als hét moment. Dat staat vast, hoeveel boeken je ook leest.
Mooiste moment van de dag: Ik zag dat Paulo Coelho ook weer een nieuwe heeft. Ik bewaar hem nog even voor als ik weer eens liefdesverdriet heb en dus behoefte aan leugens die de burger moed geven. Het gaat over een man, zo las ik op de achterflap, die op een dag wakker wordt en er achter komt dat zijn vrouw weg is. Ik durf er al mijn schulden onder te verwedden, dat hij haar heelhuids en nog immer van hem houdende - aan het einde van zijn pelgrimstocht waarin hij natuurlijk zichzelf vindt - aantreft.

0 Comments:

Post a Comment

<< Home