Vrijdag 24 juni 2005

Toen de vader van mijn jongens en ik uit elkaar gingen, is de verdeling van de spullen er redelijk harmonieus aan toe gegaan: Ik kreeg de jongens en de kat, hij de auto. Praktisch elke kamer was in bezit van een stukje elektronische apparatuur, dus over televisies, videorecorders, dvdspelers en dergelijke hoefden wij geen ruzie te maken.
Het servies heb ik verdeeld over de aantallen, drie borden voor mij, een bord voor hem, drie soepkommen voor mij, een soepkom voor hem, drie eierdopjes etc. Ik vond dat zijn vriendin best haar eigen bord en bestek mee kon nemen. Ik ging tenslotte met mijn twee jongens verder.
Geen van ons tweeën wilde het besmette bed, dus dat ging naar een vriend van de toenmalige buurjongen. En vanaf het begin af aan is duidelijk geweest dat de cd’s met hem mee zouden gaan en de boeken met mij. Op die enkelingen na dan, waarvan buiten kijf was, dat die van de ander waren.
Natuurlijk mocht ik uit de duizenden cd’s een stapeltje zoeken met mijn absolute favorieten, daar het voor hem veel eenvoudiger was ze te vervangen. Of wel omdat zijn inkomen natuurlijk zijn inkomen bleef - ik ging van de hoogste schaal naar de laagste schaal - en hij ze dus gewoon allemaal opnieuw kon aanschaffen, of vanwege dezelfde connecties van de Bruce Springsteen kaarten, eenvoudigweg kon krijgen.
Laatst was hij hier en vroeg of hij even een cd van The Smashing Pumpkins kon lenen. Dit was kennelijk de eerste keer in een kleine drie jaar dat hij had mis gegrepen. Iets dat mij natuurlijk regelmatig overkomt. Vaak gaat het om een opwelling een bepaald liedje te horen, daar hoef je niet gelijk je huis voor uit te rennen om die cd aan te schaffen. Als je even wacht, is dat moment zo weer voorbij. Met uitzondering van de behoefte aan de cd ‘Cycles’ van Frank Sinatra. Die bleef terugkomen.
Van de week zelfs weer zo ernstig, dat ik dacht: nu is het moment. Het bleek nog niet het moment te zijn, want nergens te krijgen. Gelukkig wel te bestellen.
Er zit een waardevolle herinnering aan die cd. Toen ik de eerste keer bij de vader van mijn jongens op bezoek ging, liet hij mij ‘By The Time I Get To Phoenix’ horen. Het is een triest lied, over een man die weg gaat, en zich bedenkt hoe zijn ex-geliefde de dag doorkomt, denkend dat hij terugkomt, terwijl hij al zo vaak heeft gezegd te zullen gaan.
Ik heb nooit gedacht, noch gewild dat de vader van mijn jongens terug zou komen. Ik heb wel altijd geweten dat hij zou gaan. Of het door dat liedje is gekomen weet ik niet, maar tussen het eerste en het laatste nummer waar wij samen naar geluisterd hebben, zitten toch ontelbaar veel liedjes die ik absoluut niet gemist zou willen hebben.
Mooiste moment van de dag: Frank Sinatra’s stem vult mijn huiskamer, ik moet huilen en ik geniet. Ik ben verdrietig en gelukkig. Ik houd van dit soort momenten waarop diverse emoties samenkomen. Dat is altijd al zo geweest. Het zal wel zijn omdat ik naar een man kan kijken, weten dat hij mij pijn zal gaan doen en toch van hem ga houden.