Zondag 31 juli 2005

Er worden een hoop onzinnige vragen gesteld. Er worden een hoop onzinnige antwoorden gegeven.
Wie mij de vraag stelt hoe het kan dat ik, zo’n mooie vrouw, geen man heeft, stelt eigenlijk de vraag aan zichzelf: hoe kan het dat ik, zo’n lelijke man of vrouw, wel een partner heb?
Wie voor mij de theorie verzint dat ik een minderwaardigheidscomplex heb omdat ik een alleenstaande moeder ben en daarom elke man afhoud omdat ik niet wil dat zij daar achter komen, heeft zelf te kampen met te weinig zelfrespect en probeert dit links en rechts met bijvoorbeeld holle seks op te vullen.
Mensen doen graag aan projectie. Ze vragen niet aan jou ‘hoe gaat het?’ om te horen wat je te zeggen hebt, maar omdat zij zelf willen vertellen wat een rotdag ze achter de rug hebben. Ze bedenken een verhaal over jouw alleenstaande moederschap om houvast aan te hebben voor zichzelf. Niet persé uit een slecht hart maar omdat zíj een kader nodig hebben. Als het waarom duidelijk is, neemt dat bij henzelf de twijfel weg.
Ik heb lang geworsteld met de vragen en de theorieën. Vooral met de theorie dat ik niet genoeg van mijzelf zou houden en dat het daarom van alle zaken die niet zo soepel in mijn leven lopen daarin verborgen zou liggen. Maar dat is niet waar. Ik houd van mijzelf, heb dat mijn hele leven gedaan. Er zijn absoluut momenten, misschien zelfs wel jaren, geweest dat ik mijzelf wat meer had mogen waarderen, wat niet wegneemt dat het toch zo had moeten zijn. Voor mij. En voor mij alleen. Maar misschien ook wel voor mijn jongens, of voor de vriendin van hun vader, of voor het halfbroertje dat geboren moest worden. Wie zal zeggen hoe gecompliceerd de dominostenen van het lot vallen.
De wereld hangt aan elkaar van eenvoudige betweterigheid. Iedereen zal een ander wel eens even vertellen hoe het zit, welk boek je moet lezen, wat je dient los te laten, waarom jij je juist in die situatie bevindt. Enkel en alleen om zijn of haar eigen omstandigheid te duiden. Maar wat als ik nu eens de Judasverantwoordelijkheid op me genomen heb om jouw wereld op zijn kop te zetten?
Je eigen waarheid vinden, doe je niet één, twee, drie. Dat lukt niet met vier vragen, tien affirmaties, tweeëneenhalf boek, of dertien meditaties.
Ik heb geen last van grootheidswaanzin maar heeft Boeddha niet twaalf jaar onder een boom gezeten voordat hij verlicht werd, en pas toen nadat hij opgaf omdat hij de onmogelijkheid van zijn zoektocht inzag? Heeft Jezus niet vertwijfeld ‘Mijn God waarom hebt Gij mij verlaten’ uitgeroepen vlak voor zijn stervensuur?
Als er dan een antwoord is op het waarom, dan is het omdat ik een dapper mens ben. Ik weet namelijk dondersgoed waarom ik alleen ben: mijn grootste angst is dat ik de rest van mijn leven alleen moet doorbrengen. Eigenlijk is dat de grootste angst van bijna iedereen. Maar ik durf haar tenminste in de ogen te kijken. En je kunt niet eerder iets loslaten, dan dat je het doorleeft hebt.
Mooiste moment van de dag: Dit wil niet zeggen dat ik er vrede mee heb dat ik alles maar alleen moet doen. Maar ik heb er vrede mee, dat ik er geen vrede mee heb en dat is al heel wat.