Vrijdag 29 juli 2005

Scarlet en ik - dat weet ik eigenlijk niet met zekerheid, ik ken Scarlet niet, dat moge duidelijk zijn maar ga ervan uit dat zij op dezelfde dingen stuit als ik - Scarlet en ik dus, krijgen ook vaak te horen: ‘Hoe kan dat nou, dat zo’n mooie vrouw geen man heeft?’
‘Wat denk je zelf, lul, wij wachten totdat er een dakkapel uit de lucht komt vallen.’
Mooiste moment van de dag: Ik ga zo meteen wat drinken met die man uit de Albert Heijn. Het is een timmerman. Nee, ik verwacht niet dat er een dakkapel aan vastzit, ik wéét dat er geen dakkapel aan vastzit. Hij doet mij niet de schouders rechten, noch heb ik de hots voor hem (misschien na drie bier, dat weet je maar nooit, of er een fluitje in je kruis zakt). Waarom ik dan toch ga? Als de definitie van een desperate vrouw: drempelloos en doelgericht is, zou dit een behoorlijk, nauwelijks te slechten, zinloos biertje worden. Bij dezen ontkracht ik dan ook dat ik desperaat ben, hoewel het mij geen fuck interesseert of mensen dat denken. Daarom ga ik ook niet en ook niet vanuit de optiek: als er één schaap over de dam is… maar omdat er een wens van mij in vervulling is gegaan. Op 21 juni wenste ik mijzelf een leuke, vrijgezelle man (en dat eerste lijkt hij wel, dat tweede is zeker), die terwijl hij mij aankijkt (en dat deed hij), vraagt of ik met hem een biertje wil gaan drinken. Zo geschiedde. Ze bestaan dus nog, de mannen die dat vragen. De mannen die face to face op hun bek durven gaan. Dat doet mij goed. Ik ben ze lang niet tegengekomen. Mits ik de handtastelijke dichter van even verderop niet meetel. Maar die wil heel graag een glas wijn met mij drinken, zoals een dichter betaamt.