Dinsdag 19 juli 2005

Ik wil graag iemand nodig hebben, ik wil graag gered worden. Niet dat ik iemand nodig heb. Mijn persoonlijke rugzak bevat alles om mijzelf te zijn. Maar het is die wetenschap dat ik niemand nodig heb, die beangstigend is. Het impliceert dat ik alleen genoeg ben. Welk een arrogantie ook.
Het heeft alleen niets met arrogantie te maken, iedereen heeft genoeg aan zichzelf.
Het inzicht van het niemand nodig hebben, gaat gepaard aan een diep gevoel van eenzaamheid. Voor de meeste mensen is dit al weer genoeg om snel afleiding van het zelf te zoeken. Want voordat je de eenzaamheid doorploegd hebt en uitkomt bij de wezenlijke stilte van de ziel, dat vraagt een lange adem. Lukt het je, al dan niet noodgedwongen omdat er niks en niemand is om voor afleiding van het zelf te zorgen, dan ben je er ook nog niet.
Want onder de eenzaamheid ligt angst. Angst voor de puurheid van je wezen. Of zoals Nelson Mandela zei: ‘We vragen ons af: wie ben ik om briljant, leuk, getalenteerd en geweldig te zijn?’
Dan begint de discussie met jezelf: Wat een onzin allemaal of wat maak ik mijzelf wel niet wijs met deze Zenworsten - of welke stroming je ook aanhangt - die ik mijzelf voorhoud. Want stel dat het waar is, dat je werkelijk onderdeel bent van de Grootsheid van de Schepping, een stukje van het Liefdevolle Licht. Dat zou geen sinecure zijn. Wie ben jij om te denken dat…
Juist, wie ben jij eigenlijk? Weet je dat wel?
Ik vraag niet wat je naam is, of je leeftijd. Ik vraag niet wat voor een werk je doet of van wie jij het kind bent. Ik vraag niet van wie jij de vader of moeder bent, ik vraag niet eens naar je sterrenbeeld. Ik wil niet weten waar je woont, wie je partner is, wat voor een auto je rijdt, waar je geboren bent, op welke partij je stemt, of je gestudeerd hebt, of je rookt, huisdieren hebt, wat je graag zou willen kunnen. Heb je me dan nog iets te vertellen? Heb jij jezelf dan nog iets te vertellen?
Mooiste moment van de dag: Ik ben een non, ik ben een hoer. Ik ben een man, ik ben een vrouw. Ik ben God zelf. Afschuwelijk, maar waar. Ik heb niemand nodig.
Goed, over tot de orde van de dag, terug naar de reünieconversatie. Ik ben vrouw, 37 jaar, heb twee jongens in de leeftijd kleuter en net kleuter-af, ik rook, ik verdien mijn brood met yogalessen geven en modellenwerk en momenteel houd ik een dagboekje bij op het Internet. Ik zou graag weer een relatie willen omdat ik afleiding van het zelf zoek, maar de feitelijke reden is dat ik van seks houd en dat eigenlijk het enige is dat ik op structurele basis mis. Bovendien wil ik graag gered worden. Als dit je aanspreekt en je er geen problemen mee hebt, dat ik nooit echt van je zal houden, wellicht kunnen we dan een keer afspreken. Parship raadt aan dat bijvoorbeeld in Artis te doen of zo, dat mocht blijken dat jij en ik niet onze schouders rechten, er toch genoeg afleiding is. Zo formuleren zij dat natuurlijk niet, het gaat hier om een wetenschappelijke test, als wij 86 matchpunten hebben, hebben wij 86 matchpunten. Ik stel voor te gaan Hoefijzer Werpen. Hoe het dan ook zij, we bevinden ons altijd in een win-win situatie.