Zondag 10 juli 2005

Ik ben in protest. Ik heb er geen zin meer in. Ik ben nu bijna, op vierentwintig dagen na, drie jaar alleen en ik vind het genoeg geweest. Het is toch Goddomme van de zotte dat ik niet een leuke kerel tegenkom. Nee, een klusjesman die ik niet nodig heb, daar ik alles zelf in huis kan, een Godvergeten kleine prins, wat sowieso natuurlijk al niet klopt, ten eerste horen prinsen groter te zijn en tweede horen ze bij je te blijven nadat ze je wakker hebben gekust en een doordeweekse dinsdagse minnaar waar dan weer een vrouw aan vast zit. Als ik nou de hele dag alleen maar binnen zat te mutsen, dan zou ik nog zeggen á la, maar dat is niet zo. Ik heb een actief sociaal leven, ik onderneem dingen, ik ontmoet via mijn werk de nodige nieuwe mensen. Het slaat nergens op. Maar dan ook echt helemaal nergens op.
Ik ben ook zeker niet de lelijkste vrouw van Utrecht, en al was ik dat wel, wat dan nog. Er zijn genoeg onaantrekkelijke mensen die een partner hebben. Er zijn genoeg mensen die zichzelf niet waarderen, mocht dat de oorzaak zijn, die elke avond naast iemand in bed kruipen, en er zijn genoeg wijzen die iemand naast zich hebben staan. Dus als iemand boven bedacht heeft, of ikzelf, dat ik eerst nog héél véél moet leren over het leven en de zin daarvan, dat kan best terwijl ik een relatie heb.
En ik ben ook niet desperaat, al lijkt dat nu wel zo. Ik klamp me niet aan elke man vast. Neem het woord stiefvader niet in de mond. Ik kom Godverdomme niet eens iemand tegen om me aan vast te klampen. Laat staan een ‘goed gesprek’ te beginnen over wat zijn aandeel in de opvoeding mag zijn. Donder op, zo ben ik helemaal niet. Ik ben een aantrekkelijke, intelligente, zelfstandige vrouw. Ik vind het volslagen belachelijk dat ik in drie jaar tijd geen ‘normaal’ vrijgezel manspersoon ben tegengekomen. Ik accepteer het niet langer. Ik ben het er niet meer mee eens.
Mooiste moment van de dag: Ik weet heus wel dat dit niet helpt, het lucht wel lekker op. Zeg nou zelf, het is toch van de pot gerukt. Het is toch compleet krankzinnig. In drie jaar tijd, niet één normale/vrijgezelle man … Kijk, dat iets op niets uitloopt, dat kan verkeren, daar wil ik het niet eens over hebben maar ik kom ze gewoon niet tegen. IK WIL DAT ER KOMENDE WEEK EEN LEUKE VRIJGEZELLE MAN OP MIJN PAD LIGT. IK WIL HET. NU. (En dan bedoel ik niet een paar van die halve gare laagdrempelige types, ja, ik ben nog kritisch ook.) Goddomme! Zijn ze nou helemaal gek geworden daarboven. Mij zo lang aan mijn lot over te laten. Het minste wat ik verdien, is toch wel een aardige vakantieliefde. Punt uit.