Vrijdag 8 juli 2005

London Calling, de wereld is in rep en roer. Dit is een wrang voorbeeld van schijnemoties die je links en rechts om de oren kunnen vliegen. Iedereen is geschokt, geraakt, vindt het vreselijk, afschuwelijk, is intens verdrietig, zeer begaan, pretendeert even aangeslagen te zijn als de stad zelf. We vinden er allemaal iets van, spreken elk ons oordeel uit. Omdat we vinden dat we hier iets bij moeten voelen. Zo niet, dan ben je harteloos.
Maar voordat de meeste lichamen geborgen zullen zijn, heeft vader de auto ingepakt en controleert moeder nogmaals het lijstje met de telefoonnummers voor de thuisblijvers. Hoe dramatisch het ook wezen mag, je blijft er natuurlijk niet voor thuis. Wellicht alleen als Londen je vakantiebestemming was.
Dat is goed, laten we vooral niet met zijn allen een absorptiekanaal gaan zitten zijn voor de shit in de wereld. Maar laten we ook vooral niet doen alsof we dat wél zijn en vervolgens voorbij gaan aan het volgende: Vraag je aan diezelfde ouders of zij hun eigen kind wel eens geslagen hebben, dan zullen zij, mits zij eerlijk zijn, in negen van de tien gevallen bevestigend moeten antwoorden. Ja, ook zij hebben wel eens hun frustratie en onmacht afgereageerd op de onschuld zelve. Geweld gebruikt omdat zij meenden niet gehoord te worden. Ook al geen reden om niet op vakantie te gaan.
Zo lang niet ieder mens zijn of haar verantwoordelijkheid neemt, niet ziet dat hij of zij evengoed onderdeel is van dit soort gebeurtenissen, als een vallende dominosteen in een reeks, zo lang zullen dit soort dingen gebeuren.
Alleen in Nederland al, sterven jaarlijks net zoveel kinderen als gevolg van mishandeling - 50.000 overleven het - als dat er nu doden gevallen zijn in Londen. Dan heb ik het nog niet eens over de kinderen in de rest van de wereld, of over die, die de onnodige hongersdood sterven.
Kinderen zijn onze toekomst. Onze toekomstige vredesactivisten… of onze toekomstige terroristen. Dat is enkel afhankelijk van het respect waarmee wij ze nu bejegenen.
In dit soort situaties is het beter de emoties klein en oprecht te houden. Als je ‘slechts’ blijdschap ervaart dat jij niet op dat moment daar was, ga dan niet doen alsof je het werkelijk vreselijk vindt. Tel dankbaar je zegeningen en zie in wat jij persoonlijk nog kunt bijdragen aan een vreedzamere samenleving en toekomst. Dat is allesbehalve harteloos.
Zij die reeds alles toevoegen, mogen de stacaravan achterbinden. De rest zou voor straf thuis moeten blijven.
Mooiste moment van de dag: De vader van mijn jongens kwam mijn jongens halen. Voordat de reis aanvaard kon worden, moest er natuurlijk nog even geplast. Zo ook door de vader van mijn jongens. Hij liet de deur openstaan. Wellicht gaat dat wat ver maar het gaf mij wel het gevoel dat wij onze strijdbijl echt begraven hebben. De situatie is in ieder geval ontspannen genoeg, dat er weer met de deur open gezeken kan worden. Elke oorlog, hoe klein ook, die geslecht is, is er een. Het vervult mij met dankbaarheid en geeft mij goede hoop voor onze jongens.