Maandag 11 juli 2005

O ja, weet je wat het ook nog is. Ik heb aan de nodige introspectie gedaan. Ik heb vergeven, ik heb losgelaten en ik zorg ervoor dat ik er verzorgd en vrouwelijk uitzie. Gewoon omdat ík dat wil en niet omdat ik allerhande tips ‘hoe aan een man te komen’ - die altijd op hetzelfde neer komen, vergeven en loslaten en er verzorgd en vrouwelijk uitzien - opvolg. Want hoe zoekende dit ook mag overkomen, dat valt reuze mee. Als ik naar buiten ga, is dat om boodschappen of iets in die geest te doen. Als ik de kroeg in ga, is dat om te gaan drinken met die persoon waar ik mee heb afgesproken. Als ik zangles neem, is dat omdat ik wil leren zingen. Dus mocht de oorzaak soms liggen in het feit dat ik zo ‘zoekende’ ben, dat ben ik niet. Ik verwacht gewoon zo nu en dan tegen een leuke man op te botsen, is dat zo gek?
Bovendien heb ik maar een klein en bescheiden lijstje opgesteld waar mijn ‘droomman’ aan zou moeten voldoen. Het is dus ook geen kwestie van dat ík volslagen belachelijke eisen stel en daardoor al het gras voor mijn eigen voeten wegmaai.
Ik geef wel toe, dat ik diverse Heiligen heb aangeroepen. Maar of dat me dan gelijk zo wanhopig maakt? Die overigens bij een ieder ander werken, behalve bij mij. Ik word Godverdomme gewoon genegeerd. Al wat ik krijg, is een Osho Zen kaart, die mij leest dat ik er klaar voor ben met mijn innerlijke levenspartner in contact te komen. Mijn innerlijke levenspartner. Ja, want daar zit ik op te wachten. Ik pik het niet langer. Ik gooi mijn kont tegen de krib. Ik ben echt in protest.
Mooiste moment van de dag: Zo, ik geloof dat ik er nu weer over heen ben.