Woensdag 27 juli 2005
Eigenlijk ben ik wel gecharmeerd van de Toledot Yeshu. Maria had van mij niet persé verkracht hoeven worden maar de idee dat zij een alleenstaande moeder was, spreekt mij wel erg aan. Eindelijk eens een keer een alleenstaande moeder van betekenis. Vaak is zij toch niet meer dan een ding waar je een mening over mag hebben, een theorie over mag vormen en een oordeel over uit mag spreken. In de film ‘Jerry Maguire’ zeiden ze het al: ‘A single mom is a sacred thing,’ en zo is het.
Misschien moet ik me laten omjoden. Net als Madonna. Dan vraag ik aan mijn jongste jongen of hij een rood polsbandje voor mij vingerhaakt, hij kan héél goed vingerhaken, heeft al vele meters wol weg gevingerhaakt en wellicht ben ik dan ook gelijk van het risico af dat ik als zoekende, van huis uit Katholiek, loop, namelijk dat er ineens zo’n God alle Jezus vruchtbare Engel in mijn slaapkamer verschijnt.
Als je zoekt, vind je dingen, dat is nu eenmaal zo. Misschien niet altijd de dingen die je zoekt maar dat hoort er bij. Verlang ik naar een Mariaverschijning, krijg ik een Engel die zich geen flikker aantrekt van het feit dat ik de pil slik. Omgeven door wit licht, prikt hij dwars door de valse hormonen heen. Daar moet je toch niet aan denken, zoek je een vent, of jezelf, of op zijn minst een reden, krijg je een derde. Nu loop je bij een derde heus niet meer zo te stuiteren als bij een eerste, maar toch…
Nee maar, stel je toch eens voor, je hoeft bij een dergelijk gevederd wezen ook niet te beginnen over een condoom. Hij zou hem waarschijnlijk lachend omschuiven en de eerste man zijn die in alle eerlijkheid kon beweren: ‘Maakt mij niet uit, schatje.’
Mooiste moment van de dag: Mijn jongens gingen vandaag mee de yogastudio schoonmaken. Ze waren helemaal opgetogen. De yogastudio waar ik les geef, heeft voor hen dezelfde heilige uitstraling als de kerk vroeger voor mij had. Zo ging ik, als ik bij mijn oma logeerde, altijd graag mee de kerk schoonmaken. Dat had voor mij iets magisch. De donkere koude stenen, de naweeënde geur van wierook, het verlaten altaar en dat ene, immer brandende, rode lichtje. Het was ontroerend om een dierbare jeugdherinnering van mijzelf in de ogen van mijn jongens weer levend te zien worden.
Misschien moet ik me laten omjoden. Net als Madonna. Dan vraag ik aan mijn jongste jongen of hij een rood polsbandje voor mij vingerhaakt, hij kan héél goed vingerhaken, heeft al vele meters wol weg gevingerhaakt en wellicht ben ik dan ook gelijk van het risico af dat ik als zoekende, van huis uit Katholiek, loop, namelijk dat er ineens zo’n God alle Jezus vruchtbare Engel in mijn slaapkamer verschijnt.
Als je zoekt, vind je dingen, dat is nu eenmaal zo. Misschien niet altijd de dingen die je zoekt maar dat hoort er bij. Verlang ik naar een Mariaverschijning, krijg ik een Engel die zich geen flikker aantrekt van het feit dat ik de pil slik. Omgeven door wit licht, prikt hij dwars door de valse hormonen heen. Daar moet je toch niet aan denken, zoek je een vent, of jezelf, of op zijn minst een reden, krijg je een derde. Nu loop je bij een derde heus niet meer zo te stuiteren als bij een eerste, maar toch…
Nee maar, stel je toch eens voor, je hoeft bij een dergelijk gevederd wezen ook niet te beginnen over een condoom. Hij zou hem waarschijnlijk lachend omschuiven en de eerste man zijn die in alle eerlijkheid kon beweren: ‘Maakt mij niet uit, schatje.’
Mooiste moment van de dag: Mijn jongens gingen vandaag mee de yogastudio schoonmaken. Ze waren helemaal opgetogen. De yogastudio waar ik les geef, heeft voor hen dezelfde heilige uitstraling als de kerk vroeger voor mij had. Zo ging ik, als ik bij mijn oma logeerde, altijd graag mee de kerk schoonmaken. Dat had voor mij iets magisch. De donkere koude stenen, de naweeënde geur van wierook, het verlaten altaar en dat ene, immer brandende, rode lichtje. Het was ontroerend om een dierbare jeugdherinnering van mijzelf in de ogen van mijn jongens weer levend te zien worden.
posted by Nicoline @ 11:05:00 PM
2 Comments:
At 4:14 PM,
Anonymous said…
Jerry Maguire, dat sprak me wel aan in jouw stuk van vandaag. Vooral die scene dat Tom Cruise een zaal met mensen vraagt wie er met hem meegaat voor een nieuw avontuur, en dat er dan één vrouw opstaat en wegloopt met de priemende blikken van haar collega’s in haar rug. Is dat nou opofferingsgezindheid van haar of een roekeloos verlangen naar iets nieuws? Ik weet het niet. Er zit ook een scene in die film dat ze haar jongen aan zijn armen optillen en heen en weer schommelen: zou je dat met twee jongens tegelijk ook kunnen doen? Vandaag noemde je wederom Maria. Stel dat ze hier in Amsterdam zou rondlopen: zou ik haar herkennen? Wat zou ze aanhebben? Iets lichtblauws denk ik met witte laarsjes. True blue. Maria verschijnt altijd in kleine dorpjes, meestal bij een vrouw die vroedvrouw is geweest en die al jaren met pensioen is maar die nooit te beroerd is om in het holst van de nacht een kleine op de wereld te zetten. Meteen maar even opgezocht wat een vroedvrouw vroeger precies deed:
“De vroedvrouw of vroedmeester stond, knielde of zat tussen de benen van de barende vrouw. Haar beide benen werden - wijdbeens - vastgehouden door andere vrouwen. De rokken van de barende vrouw werden opgetrokken, zodat deze niet vies zouden worden door de vrij komende vloeistoffen. Kamers werden in het algemeen spaarzaam verwarmd. Om geen kou te lijden sloeg men van boven af een deken over de benen heen. De vroedvrouw begeleidde de geboorte en ze paste indien nodig handgrepen toe om de geboorte te bespoedigen. Ze ving de pasgeborene op en knipte de navelstreng door. Daarna legde zij het kind in doeken en gaf het aan een van de omstanders die de baby en de navelstreng controleerde op eventuele gebreken of problemen. Tenslotte zorgde de vroedvrouw dat ook de placenta compleet uit de baarmoeder kwam; deze toonde zij ter controle aan omstanders. Daarna werd de kraamvrouw verzorgd en in bed gelegd. De baby werd bij de vuurmand gebakerd en aan de vader van het kind aangeboden, die de vroedvrouw een traditionele fooi gaf. Door de omstanders werd direct daarna een geboortemaaltijd klaargemaakt (Van der Borg, p. 31).”
Kijk, dat waren nog eens tijden: een placenta die aan de omstanders (wie zijn dat?) ter controle getoond wordt! Een leuk verhaal lijkt mij voor de zwangere vrouwen in jouw yogastudio. Moet zelf ook eens gaan “bewegen” zoals dat heet. Kan alleen niet tegen die als broedplaats van eventuele nieuwe relaties gebombardeerde sportscholen. Na die ene proefles die ik ooit nam heb ik dagen lang met pijn op plaatsen waarvan ik niet eens wist dat je daar pijn kon hebben in mijn bed gelegen. Ik hou niet van vooroordelen maar de instructrice daar had inderdaad als een gebakken makreel veel te lang onder de zonnebank gelegen en ze had hetzelfde pakje aan dat die Marga van Luv (wie kent ze nog?) ooit droeg. Niet echt om opgewonden van te worden. Als man kun je toch beter naar Appie Heyn, maar dan niet bij de diepvriespizza’s waar de rest van de dolende broeders staan, maar bij de groente-afdeling. Daar pak ik wel eens zo’n exotische knol uit de bakken en dan hou ik die tegen het licht en dan vraag ik aan de toevallig passerende dame die ik al bij het uitzoeken van een mandje zag lopen wat voor groente die knol in hemelsnaam is. Verder dan “kijk maar naar de plaatjes op die weegschaal” ben ik nog niet gekomen maar als ze dan lacht als ze ziet dat ik die buitenaardse raap toch in mijn mandje mik heb ik mijn mooiste moment van de dag gehad. Die knol plant ik dan wel in het plantsoen voor mijn huis in de hoop dat er nog een boom uit groeit. Het liefst de boom der kennis waar Eva een verboden vrucht van plukt. Dat vind ik namelijk helemaal niet erg dat ze dat doet: wie ben ik om haar tegen te houden en wat mij betreft mag ze zondigen. Eva, die uit de rib van Adam is gemaakt. Moet ik onthouden: ik zoek een vrouw die uit mijn rib gemaakt had kunnen zijn. Goed, heb alweer teveel wijn op. Wat ik zeggen wilde: ik geniet erg van je prachtige stukken dus ga zo door.
At 12:08 PM,
Nicoline said…
En ik geniet van de aandachtigheid, zoals ook uit je mail bleek, waarmee je leest. Waarvoor nog dank, ook voor het wonderschone compliment dat je me daarin maakte. Het is altijd fijn wanneer iemand je begrijpt. En tja, dat schommelen, dat kan dus niet met twee jongens tegelijk. Hoewel, over een tijdje kunnen ze mij schommelen.
Mijn jongste boft, mijn oudste heeft met verve de rol van mededrager op zich genomen al kan hij zelf zeer verdrietig worden over het feit dat híj bijna nooit kan schommelen. Gelukkig kan ik ze wel allebei tegelijk op mijn rug nemen of rond zwaaien en dat maakt een hoop goed. En zouden zij later, tijdens het boodschappen doen, mij bellen met de vraag: ‘Ma, wat is dit?’ om vervolgens een beschrijving te geven van de desbetreffende knol, dan zou ik feilloos kunnen vertellen welke dat is, hoe het beest dient te worden klaargemaakt, en op welk specifiek lichaamsdeel (of kwaal) het een heilzame uitwerking heeft. Spierpijn staat trouwens voor een verlangen om vastgehouden te worden.
Post a Comment
<< Home