Maandag 1 augustus 2005

Een nieuwe maand, een nieuw begin. Gegoochel met de feiten, deel 4.
Een paar pagina’s van de - nog ongeredigeerde en niet voor publicatie geschikte - romanversie van een waargebeurde liefdesgeschiedenis.

‘Marjolein, kom je nu nog eens?’
Geïrriteerd legde ze haar puzzel opzij. Ze had helemaal geen zin zich te voegen bij haar collega’s in het zwembad maar als ze op haar ligbed bleef liggen, zouden ze denken dat ze de pest erin had dat Erik thuiszat bij zijn, op het punt van bevallen staande, vrouw. In tegenstelling tot haar collega’s, had ze Erik’s verhalen over de leegte in zijn relatie met Sylvia nooit geloofd. Ze had er ook nooit om gevraagd maar hij wilde haar zo graag zijn aanwezigheid in haar bed verklaren. Hun allemaal. Meestal luisterde ze zonder te horen wat hij zei, knikte op goed geluk zo nu en dan ja. Soms dacht ze: ga dan bij haar weg, laffe zak. Niet omdat Marjolein hem voor zichzelf wilde, ze moest er niet aan denken, de reden dat ze vaker seks met hem had dan eens, was omdat hij altijd huilde voordat hij klaarkwam. Dát vond Marjolein fijn, voor de rest was het een waardeloze minnaar, die de leegte in zijn relatie nu probeerde op te vullen met een inmiddels derde kind. Over vier weken, terwijl Sylvia in het holst van de nacht ten einde raad steeds harder schuddend met de huilende pasgeborene door de donkere kamers liep, zou hij weer snikken in haar nek voordat de siddering door zijn lichaam trok. Mits ze hem dat toestond. Daarna zou hij zeggen zoals altijd, ‘ik voelde dat jij net zo genoot als ik, daarom was ik zo aangedaan.’ Hij zou opstaan, haar een tissue toewerpen en Sylvia een lief sms-je sturen.
Marjolein vond het vervelend als mensen voor haar invulden hoe zij zich voelde. Ze voelde namelijk niets. Toen ze vier jaar oud was, had ze de eenzaamheid van de mens gezien. Vanaf toen was ze opgehouden met voelen, of om Erik’s woorden te gebruiken, met aangedaan zijn. Ja, oppervlakkige emoties als irritatie speelden haar nog wel eens parten, of een lichte blijdschap over een onzinnig iets.
Ze sprong in het zwembad en slaakte een kreet. Niet omdat het water koud was, dat hoorde je nu eenmaal te doen. Marjolein was een meester geworden in het doen alsof. Erik dacht echt dat zij genoot die pompende minuten dat hij op haar lag. Alle mannen dachten dat zij genoot. Ze genoot ook wel maar niet van wat zij dachten. Het ging haar niet om dat moeizaam samenkomen van kronkelende lichamen of om dat persé moetende orgasme. Ze genoot van de ultieme eenzaamheid, die je alleen kunt voelen als er iemand in je zit. Het gaf haar het gevoel op haar enige juiste plaats te zijn.
Lachend zwom Marjolein op haar collega’s toe.
‘Je hebt sjans,’ giebelde Trees terwijl ze haar bikinitopje zorgvuldig over haar borsten schikte. Links en rechts moest evenveel huid zichtbaar zijn. Daarna trok ze haar slip uit haar bilnaad en keek verliefd naar de ring aan haar rechterhand.
Trees was gelukkig, of dacht dat ze gelukkig was. Gisteren had Marcel, de copiloot haar een ring gegeven. Zo’n taxfree ding. Maar Trees vond daarin de bevestiging dat hij nu wel snel bij zijn vrouw weg zou gaan. Een ring gaf je niet zomaar. Waarschijnlijk had Trees gelijk, Marcel behoorde inderdaad tot het soort mannen dat seks verwarde met liefde. Dat deed Erik dan in ieder geval niet. Maar die vloog ook al veel langer. Erik behoorde tot het soort dat zijn gedrag goedpraatte door de schuld op zijn vrouw af te schuiven, Marcel behoorde tot het soort dat hun schuldgevoel afkocht met verzinsels over houden van. Over een paar weken zou hij zijn vrouw vertellen dat hij een ander had, dat hij de vrouw van zijn leven had ontmoet. Hij zou bij Trees intrekken, een nieuw gezin stichten en vervolgens vergeten dat zij de vrouw van zijn leven was.
‘Met wie?’ vroeg Marjolein.
‘Met die jood daar verderop,’ zei Trees, haar hoofd naar rechtsachter bewegend, ondertussen nogmaals aan het bikinitopje frunnikend.
In plaats van naar de jood te kijken, keek Marjolein naar de extra onderkin die Trees zichzelf toebracht door haar hoofd zo krampachtig naar beneden te houden om te zien of de stof evenredig verdeeld was over het vlees. Waarom moest de tepel van een vrouw bedekt blijven en die van een man niet, vroeg Marjolein zich af. Waarom mag ik wel naar haar onderkin kijken, de putjes op haar dijen zien, de rollen vet op haar buik maar dat ene, iets donkerder gekleurde stukje huid is taboe. Ze had zich daar altijd over verbaasd.
Marcel kwam aanzwemmen en trok Trees onder water. De stof van haar bikinitopje bolde op. De tepels werden zichtbaar, bleekroze, ovaal en vooral groot. Zo meteen begint het schikken opnieuw, dacht Marjolein. Maar was dat niet wat het leven inhield: schikken. Je schikken naar de omstandigheden, de wensen van je partner, het lot. Als je je schikte, konden mensen met je omgaan, anders niet.
Marjolein schikte zich naar de wens van haar collega’s een cocktail met elkaar in het water te drinken. Zittend aan de zwembadbar bewonderden Babs en Yvette de ring van Trees, die nu zij het glas met haar rechterhand op ooghoogte hield, goed te zien was. Marcel stond vol verzonnen liefde, wijdbeens achter Trees met zijn armen om haar heen. Over haar schouder zag hij dat hij Babs net zo goed de ring had kunnen geven. Hij was een man die van veel vrouwen kon houden.
Nog voordat haar cocktail op was, zwom Marjolein naar het trapje van het zwembad. Ze had geen zin meer de nulconversaties aan te horen. Ze had zich lang genoeg geschikt. Zonder zich te bekommeren om de stof van haar bikini die niet meer de delen van haar lichaam bedekte die het behoorde te doen, verliet ze het water. Op weg naar haar ligbed, passeerde ze de jood met wie ze volgens Trees sjans had. Brutaal keek ze hem aan, was dat nou een jood? Waar zag Trees dat aan? Marjolein zag dat hij behaard was, meer niet.
Marjolein zag nooit, als ze naar mensen keek, hun afkomst of geloof. Soms maakte ze zichzelf wijs dat zij verheven was boven zo’n onbelangrijk detail maar de waarheid was, ze zag het gewoon niet omdat ze het niet wilde zien. Zodra je iemand ging identificeren met zijn ras of geloof moest je het lijden van die persoon of dat volk op je nemen. Dan werd je geacht aangedaan te zijn. Daarom had ze een hekel aan hoofddoeken, die vrouwen spreidden zo duidelijk ten toon dat zich schikten naar hun onderdrukking. Maar even zo goed had zij een hekel aan stapels gouden kettingen om een mannennek, of een eenvoudig kruis op een vroom gesloten bloes. Als je iemand bekeek als een neger, moest je gaan vragen of hem wel eens de toegang tot een discotheek was geweigerd. Als je in iemand de Marokkaan herkende, moest je interesse tonen in hoe het oprukkende terrorisme invloed had op hun leven. Zag je dat iemand een jood was dan moest je bedrukt vragen of hij veel familie verloren had. Zolang een mens niet de symbolen van onderdrukking en geweld als trofee’s op het lichaam droeg, zag Marjolein niets anders dan dat het een man of een vrouw was.
En een man was voor haar man, blank, bruin of besneden. Zijn eenzaamheid was niet groter dan die van haar omdat hij toevallig een beladen geschiedenis met zich meedroeg. Als ze in haar klaarkwamen, maakte het niets uit in welke oorlog zij, hun vaders of grootvaders gevochten hadden. Als ze van haar afrolden, was het weer ieder voor zich.

Vlak voordat Tjalle Mirjam volspoot, realiseerde hij zich voor een seconde dat zij nog zestien moest worden, toen gaf hij zich over aan de stuiptrekking van zijn lendenen.
Mirjam was de vriendin van zijn dochter, zo had hij haar ontmoet.
In het begin was ze ’s avonds altijd naar huis gegaan maar op een gegeven moment waren de nachtjes die ze bleef slapen, uitgegroeid tot halve weken. Tjalle was met haar ouders gaan praten. Mirjam maakte thuis een moeilijke periode door, wellicht was het beter dat ze bij hem en zijn dochter kwam wonen. De ouders van Mirjam hadden het volste vertrouwen in Tjalle, hij was gewend met puberende meisjes van die leeftijd om te gaan. Ze benoemden hem officieel tot Mirjam’s voogd.

Marjolein was al meer dan twintig jaar stewardess. Ze was zo langzamerhand de hele wereld over geneukt. Er was geen lijdend, ondergeschikt volk meer te bedenken waarvan ze niet het zaad in haar schoot had gehad. Het was waar, alles wat er gezegd werd over stewardessen en piloten, daarom hield ze van haar beroep. Was er geen piloot beschikbaar dan was er altijd wel een eenzame man, ver weg van huis, die zonder dat hij het wist op haar zat te wachten in de hotelbar. Maar liever nog begaf zij zich onder het volk. Het plaatselijke mannenvolk. Ze sprak een aardig mondje Frans, redelijk goed Engels en ook in het Duits wist zij te vertellen hoe het masker om te binden. Daarom ging ze liever de straat op. De moeizame, als voorspel dienende conversaties, in gebroken Engels of onverstaanbaar Frans, vergrote de eenzaamheid die zij zocht.
De behaarde man keek schaamteloos toe hoe Marjolein zich afdroogde. Het moedigde haar aan uitgebreid met de handdoek langs de binnenkant van haar dijen te gaan. Marjolein hoorde wel eens vrouwen klagen dat het zo moeilijk was een man te vinden. Daar begreep ze niets van. Of misschien begreep ze het wel. Die vrouwen zochten geborgenheid. Die hadden niet door dat dat niet bestond. Het heeft geen zin iets te zoeken wat er niet is.
Met zijn hand maakte de behaarde man een drinkgebaar. Marjolein knikte, wees op haar horloge, hield acht vingers in de lucht en wees vervolgens in de richting van de hotelbar. Toen plofte ze op haar ligbed, pakte haar puzzel en loste hem moeiteloos verder op.
‘Gezien uw leeftijd,’ zei de verloskundige ruim veertien weken later tegen Marjolein, ‘komt u in aanmerking voor een vruchtwaterpunctie of een vlokkentest.’
Marjolein knikte, ze wist dat ze een verhoogde kans had op een kind met een open rug of schedel of op een mongool. Ze wist dat zij tot de gelukkigen behoorde die een kind probleemloos rond de achttiende of negentiende week, als het al zo’n twintig centimeter groot is en unieke vingerafdrukken heeft, licht kan onderscheiden en middels doffe trapjes tegen de baarmoederwand heeft laten weten dat het leeft, legitiem onder haar hart vandaan mag laten snijden.
‘Nee dank u,’ zei Marjolein beleefd.
‘Maar u bent al tweeënveertig, de kans op een kind met Downsyndroom bijvoorbeeld…’
‘Mijn nichtje van nog geen zestien is in verwachting van een mongool,’ viel Marjolein de verloskundige in de rede.
‘O, maar als het in uw familie voorkomt dan zou ik zeker als ik u was…’
‘U bent mij niet.’ Marjolein stak de verloskundige haar hand toe. ‘Dan zou u weten dat ik het helemaal niet erg vind om een mongool te krijgen.’