Dinsdag 10 mei 2005

Ik loop al twee weken een beetje om mijn pc heen te draaien, mijzelf af te vragen of ik de kleine prins misschien een mailtje zal sturen. Zo’n ietsepietsie, klein, nonchalant, nietszeggend, maar-toch-even-polsen-hoe-de-zaken-ervoor-staan-mailtje.
Het komt eigenlijk door Shelley. In mijn horoscoop voor april beloofde zij mij een ‘utterly unexpected’ einde van de maand. Nu heb ik een grote fantasie dus als ik zoiets lees, ga ik gelijk bedenken wat dat wel niet zou kunnen wezen. Stom natuurlijk. Er is dan ook niets onverwachts gebeurd.
Maar ja, ik liep wel te stuiteren. En al stuiterend, kwam ik uit bij de kleine prins: dat zou nog eens een leuke onverwachte zijn. Goed, hij mailde niet natuurlijk, dan blijft er nog een optie over: zelf mailen.
E-mail is zo mogelijk nog laagdrempeliger dan sms-en. Je telefoon vraagt tenminste nog aan je, of je het bericht nú wilt versturen. Zodat je altijd nog het wijze besluit kunt nemen om nee, nog even niet, te zeggen. Nee, dan outlook, ctrl enter = weg. Verstuurd, verzonden, niks meer aan te doen, niks meer aan terug te draaien. Brrr, dat vraagt een hoop zelfbeheersing.
Er zijn weken dat het niet in mij opkomt die man te mailen, er zijn dagen dat ik aan niks anders kan denken.
Vandaag is er zo een.
Ik voel mij gesterkt door Shelley, die mij voor deze maand zegt, dat als ik anderen niet laat weten wat ik van ze verwacht, zij onmogelijk aan mijn wensen kunnen voldoen.
Ik voel mij gesterkt door Broeder Marcus, van de gelijknamige inzichtkaarten, die op mijn vraag: zal ik wel, zal ik niet: ‘laat jouw eigen stem horen’ adviseert.
Ik voel mij gesterkt door de Magiër uit de Tarot van de Liefde, die mij aanraadt het initiatief te nemen, want ik heb niets te verliezen anders dan mijn eigen terughoudendheid.
En ik voel mij gesterkt door de Twee van Zwaarden uit de Renaissance Tarot die zegt vooral de knuppel in het hoenderhok te gooien, omdat anders de boel stagneert.
Maar…
Ieder weldenkend mens ziet natuurlijk dat er geen enkele reden is om een man, die niets meer van zich heeft laten horen na zijn laatste e-mail, waarin hij vertelde een soort van verkering te hebben, fijn weekend en tot snel - en dat is meer dan drie maanden geleden - een e-mail te sturen.
Dilemma, dilemma. Not natuurlijk.
Als ik het toch doe, mag ik voor straf een maand niet roken of ik moet de vingers van mijn linkerhand afhakken.
Mooiste moment van de dag: Toen ik vanochtend mijn mail checkte, waren er drie berichtjes van verschillende mensen die lieten weten iets voor mij in orde te hebben gemaakt of iets te hebben uitgezocht. Terwijl ik gewoon lag te slapen. Daarna belde mijn kapper ook nog eens: ‘Meid, ik heb een uitvallertje.’ In plaats van volgende week woensdag, kan ik morgen al terecht. Er zijn dus ook mensen die wél aan mij denken. Lief hè.