Woensdag 3 augustus 2005

Het was geloof ik Gerard Reve die zei dat de eerste tien pagina’s van een roman altijd dienden te worden verscheurd.
Hadden ze dan niet geschreven hoeven worden? Natuurlijk wel. Die eerste tien pagina’s, waar vaak de meeste, en daarom te veel, aandacht aan besteed wordt, zijn nodig om het verhaal op gang te krijgen, of zo je wilt, om in te pluggen op andere dimensie. De eerste worsteling is nodig om je over te geven aan het verder vanzelf gaan van het verhaal. Schrijven is als het leven zelf, alles is nodig om ergens te komen. Het grote verschil is daarna wel dat je mag schrappen, moet schrappen ook. Alles wat niet bevalt eruit.
Ik heb eens een hele roman geschreven, laat ik zeggen manuscript. Een roman impliceert dat hij gepubliceerd is. Een manuscript geeft aan dat het een stapel uitgeprinte A-viertjes betreft. Weliswaar gebonden in een plastic hoesje maar dankzij veertien bedankbrieven, de één aardiger dan de andere, nooit het nachtkastje van een ander bereikt. Een jaar noeste arbeid in twaalf zinnen van tafel geveegd.
Heeft dat ‘de schrijfster’ in mij lam gelegd? Ik weet wel dat ik makkelijker een stukkie over masturberen op het net knal dan een poging van mijzelf literair bezig te zijn.
Eigenlijk wil ik het helemaal niet hebben over de worsteling met het al dan niet getalenteerde schrijverschap van mij. Ik heb een hekel aan boeken die gaan over het gevecht met dat talent, met uitzondering van ‘Ask the Dust’ van John Fante. Bovendien, alsof elke dag naar kantoor gaan makkelijk is. Een gepubliceerd boek over het zo moeilijke bestaan van de ongepubliceerde schrijver verliest in mijn ogen elk bestaanrecht. Maar goed, er zijn wel meer boeken die wat mij betreft niet uitgegeven hadden hoeven worden. Wat niet weg neemt dat ik wel respect kan hebben voor de doorgebrachte uren achter de pc. Bovendien is mijn smaak verre van zaligmakend.
Eigenlijk wil ik helemaal geen schrijfster zijn. Ik haat de eenzaamheid achter het scherm en tegelijkertijd, als ik mij er uiteindelijk aan overgeef, is het een van de mooiste dingen om te doen. Voor mij misschien wel het enige zinnige om te doen.
Ik ben begonnen met deze blog om mijzelf weer aan het schrijven te krijgen. De verplichting op mij te nemen weer eens iets af te ronden, in plaats van het bij een eerste opzetje te laten, een half uitgewerkt stukje of soms zelfs wel tien hele pagina’s die alleen geschreven zijn om geschrapt te worden. En om voor even mijn eigen heer en meester te zijn over wat geschikt is om gelezen te worden door een ander. Het is niet dat ik niet tegen kritiek kan, maar ik was meningmoe geworden. Een geprint A-viertje roept bij een ieder kennelijk de behoefte aan de rode pen op. Dat verwijt ik niemand hoor, bovendien doe ik dat zelf, een ander iets ter beoordeling voorleggen.
Maar de voornaamste reden waarom ik nooit meer echt iets schreef, is omdat ik ergens in mijn achterhoofd de idee heb zitten dat ik ooit, in een andere dimensie een keuze heb moeten maken tussen gepubliceerd schrijfster zijn of een man hebben. Dat ik mijn ‘talent’ heb uit moeten onderhandelen. Dit, of dat, niet allebei Nicoline.
En ook al valt er nu niets meer te kiezen, want dat soort keuzes zijn behoorlijk definitief - indien dat soort keuzes überhaupt bestaan, want dat is natuurlijk nog maar de vraag, waarschijnlijker is het een verzinsel om een aardige verklaring aan mijzelf te geven voor de afgelopen jaren van prutserij - ik kan mijzelf daarom vervloeken en wil nu uiteindelijk toch liever een man dan een in de winkel te kopen boek. En tegelijkertijd is dat helemaal niet waar. Wat wel waar is, is dat de schrijfster in mij alleen wakker schijnt te worden door een - meestal in mijn optiek te vroeg gegeven of ongewenste - afscheidskus. Dat is dus mijn ware grootste angst. Een man of een roman.
Mooiste moment van de dag: Dit is tot nu toe het allerengste, want meest persoonlijke wat ik over mijzelf verteld heb. Al dat andere gaat nergens over vergeleken bij het openbaren van deze volledig belachelijke kronkel in mijn hoofd. Maar voor jou, de lezer zal dat wel anders zijn. Jij denkt misschien als je Arco (sorry) heet, lekker belangrijk maar heeft ze nou nog geneukt? Waar het antwoord overigens ja op is, maar daar kom ik nog wel op terug. Neuken, platjes, getrouwde kerels, obsessieve gedachten over een kleine prins, het is kattenpis vergeleken bij dit. Want hiermee geef ik aan, dat ik zelf in ieder geval vind dat ik over het nodige talent beschik om schrijfster te zijn. Holy fucking shit, durf je dat te beweren na die bagger van de afgelopen dagen? Nee. En zo komen wij weer uit bij Nelson Mandela. Want elke twijfel gaat uiteindelijk alleen daarover: Wie ben ik? Wijze man, die Nelson. Overigens ook mooi voorbeeld van hoe een zichzelf respecterend mens toch een hoop shit kan meemaken. En dat alles niet op te lossen valt met een simpel meer van jezelf gaan houden of een Boeddhistisch boek lezen.