Vrijdag 22 april 2005

Ik ben niet zo’n goede opstaander. Nooit geweest ook. Al van kleins af aan, zo zegt mijn moeder, kon je mij, wilde je tenminste een beetje gezellig iemand om je heen hebben, pas uit bed halen nadat ik in alle rust was wakker geworden. En als ze me echt leuk wilde hebben, moest ze wachten totdat ze me had horen zingen over de babyfoon.
Sinds ik zelf moeder ben, is de tijd van rustig opstaan definitief voorbij. Ik word dan weliswaar niet meer gewekt door hongerige huilende baby’s die gevoed moeten worden of schreeuwende peuters die vanuit hun ledikant laten weten dat ze wakker zijn. Nee, mijn jongens zijn inmiddels zo groot dat zij helemaal zelf hun bed uit komen, een plak ontbijtkoek pakken en beboteren, om vervolgens de cd van Chipz op te zetten, op een volume dat zelfs de bovenbuurman, die ook behoefte heeft aan een rustige ochtendsessie, weet dat de dag is begonnen. En dat om tien voor zeven.
Meestal kom ik dan briesend mijn bed uit om de volumeknop twintig strepen terug te draaien, of doe net als een peuter en schreeuw vanuit mijn bed: ‘Zet dat ding zachter.’ Maar vanochtend scheen de zon en ik kon zowaar lachen om deze, zo van mij verschillende, ochtendzin van mijn jongens.
Als je voor het eerst bij een man blijft slapen, weet je niet wat zijn ochtendzin zal zijn. Afgezien van die vrij algemene dan, maar dat bedoel ik niet. Ik bedoel: is hij een stevige ontbijter of een slappe theedrinker. Een jonge hond of een zombie. Een krantenlezer of een As-the-world-turns-kijker.
Zo werd ik eens wakker bij een man - bij wie ik verwachtingsvol ging slapen - die als wekker de tune van Studiosport gebruikte. Tatata-tadada-tatata, en dat op een volume dat dat van vanochtend ver overtrof. Het is dan ook niks geworden. Maar ik ben ook wel eens gewekt door de geur van verse koffie en dat zorgde ervoor dat de enkel als one-night-stand bedoelde onderneming, toch uitliep tot een relatie van drie maanden.
De pest is, dat je van tevoren nooit kunt inschatten of hij ’s ochtends nog steeds een man naar je hart is.
De ideale vrouw schijnt na het neuken in een paar vrienden en een krat bier te veranderen. De man waar ik van droom, in een kopje koffie. Met opgeklopte warme melk en twee schepjes suiker. In stilte gemaakt. En met liefde bovendien.
Mooiste moment van de dag: Zat ik gisteren nog lekker een potje te janken op ‘Don’t let me be lonely tonight’ van James Taylor, vandaag zingen wij gedrieën luidkeels op de fiets naar school, ‘The Happy song’ van Chipz. Het liedje blijft de hele dag hangen. It’s a happy, happy, happy song, it’s a happy, happy, happy song. Zou het tij dan toch aan het keren zijn?