Zondag 7 augustus 2005

Toen ik vandaag in de spiegel keek, dacht ik ineens, ik zie er ook echt uit als een alleenstaande moeder. Ik herken ze altijd. Ze heeft iets verdwaalds over zich en iets vrijgevochtens. En net iets teveel verdriet in haar ogen gezien de leeftijd van haar kind of kinderen. Misschien was vandaag wel de eerste keer dat ik mijzelf herkende. Maar ik keek naar mijzelf en dacht: wat zou je anders kunnen zijn, Nicoline.
Mooiste moment van de dag: Lang geleden zei de kleine prins eens tegen mij, toen ik even één van zijn vele gitaren vasthield: ‘Hij staat je goed.’ Ik heb mijn hele leven gitaar willen leren spelen maar ik mocht niet op les om de doodeenvoudige reden dat mijn zus niet fanatiek genoeg haar pianolessen had geoefend. Op een gegeven moment vond ik mijzelf te oud geworden om nog een instrument te leren bespelen. Maar afgelopen februari dacht ik: fuck it, ik wil dit. Ik heb mijn eerste liedje gecomponeerd, anderhalf jaar eerder dan ik verwacht had. Het zijn wel zeker niet de meest moeilijke akkoorden maar ik ben zo trots op mijzelf. Ik wist al veel langer dat mijn ontmoeting met hem enkel iets te maken had met het ‘forceren van een doorbraak’ zoals ze dat bij Zen noemen. Maar dit overtreft mijn stoutste dromen.