Vrijdag 16 september 2005

Ik ging vanavond naar de opening van ‘Global Fashion / Local Tradition.’ Een tentoonstelling over de ‘globalisering van de mode,’ in het Centraal Museum te Utrecht. Volgens het foldertje verandert de modewereld de laatste jaren. Nou, dat klopt.
Of dat allemaal te maken heeft met Internet en de internationale Fashion Weeks zoals het foldertje uitlegt, dat weet ik niet. Ik weet wel dat het gebruikelijke glas champagne - of ik nou om negen uur ’s ochtends een show liep in Parijs of om twee uur ’s middags in Milaan, iets anders te drinken was er gewoonweg niet, hoogstens een scheutje jus erdoor - heden ten dage, in ieder geval bij feestelijke, aanpalende gelegenheden dus, is vervangen door vers geperst kiwi-, bananen-, bosbessen- dan wel aardbeiensap. Mijn blik was dan ook geenszins beneveld toen er een man de ruimte binnenstapte die mij ongelofelijk de schouders deed rechten. En welk één geluk, de mannelijke helft van mijn gezelschap, zo wist de vrouwelijke helft van mijn gezelschap - met wie ik zat te borrelen, zeg maar sappen, terwijl mijn jongens en hun kinderen lichtelijk de tent afbraken - mij te vertellen, kende dit exemplaar.
Nu had ik van de week van een alleenstaande moeder begrepen dat desperaat doen, zoals zij had gedaan door zelfs exen van de beste man lastig te vallen over telefoonnummers en langs huizen te fietsen, dat dat wel degelijk vruchten afwerpt. En daar ik mij reeds over de teleurstelling van het ontbrekende glas bubbels had heen gezet - hoewel ik bleef volhouden in mijn weigering ook gezellig een stukje, als hapje dienende, kroepoek mee te knabbelen - en het aardbeiensap mij inmiddels goed deed smaken, spoorde ik ongegeneerd de mannelijke helft van mijn gezelschap aan de relationele status van deze man voor mij uit te zoeken. Helemaal nadat de vrouwelijke helft van mijn gezelschap mij had verteld dat enige jaren geleden hij behoorlijk had lopen tobben, ik dacht: dat is mooi, dat stuk heeft hij vast achter de rug, en in de veronderstelling leefde dat geen vrouw hem leuk vond, terwijl daar uiterlijktechnisch geen enkele reden toe was mijn optiek, dus ik dacht: dat is mooi, dat schept een band. Nou ja, ik kan er nog een hoop woorden aan vuil maken over hoe ik de mannelijke helft van mijn gezelschap het café uitgeduwd heb waar wij even later de nodige alcohol tot ons namen en hem voorbij zagen lopen, zodat hij hem etc. maar hij, deze mij sinds lange tijd weer eens écht de schouders doen rechtende man dus, is bezet.
Mooiste moment van de dag: Bij de tentoonstelling waren er ook op mijn jongste-jongen-hoogte kijkgaten waarin wonderschoon aangeklede poppen, groot dan wel klein, te bezichtigen waren. Op een gegeven moment riep mijn jongste jongen mij, ik moest mee komen. Door mijn knieën, turend in een gat. Hij zei: ‘zie je die donkere?’ Een prachtige Barbie met zwart haar in een fantastische jurk. ‘Als dat een echte vrouw was, dan zou ik daar verliefd op worden.’ Vervolgens hebben we samen een trouwjurk uitgezocht. Dat vind ik zo mooi aan mijn jongens. Zij kennen uit hun nabije omgeving niet anders dan inwisselen en doorschuiven en toch geloven ze allebei zo rotsvast in die ene liefde met wie ze zullen trouwen en hun hele leven gelukkig zullen zijn. Dat moeten ze haast wel van mij, dat rotsvaste geloof. Ik wíl graag dat ze dat van mij hebben. Ik vind het ook nog steeds een mooi iets om in te geloven.