Maandag 15 augustus 2005

Naar aanleiding van de recente gebeurtenissen, dat wil zeggen de comments op vrijdag 12 augustus 2005, eerst even een mededeling van huishoudelijke aard: Ik geloof dat ik de enige ben die mag bepalen wat wel of niet op prijs gesteld wordt. Zoals ik al eerder ergens schrijf: ik kan gebruik maken van de mogelijkheid comments op dit blog onmogelijk te maken. Dat doe ik niet, wat betekent dat iedereen die wat wil zeggen: kort, lang, complimenteus, afzeikend, ondersteunend of zomaar een losse gedachte flodder, daartoe is uitgenodigd. Ik waardeer het wel als iedereen beleefd blijft naar elkaar en elkaar’s mening respecteert. Maar zoals ik dus open ben voor opmerkingen, is een ieder die er één achterlaat dat ook. Daarnaast beschik ik als eigenaresse ook nog eens over de mogelijkheid elke ongewenste opmerking in de prullenbak te mieteren. Tot nu toe heb ik mij daar nog niet toe geroepen gevoeld.
@ Joop. Jij bent de laatste die wat mij betreft zichzelf moet verantwoorden of verdedigen. Niemand hoeft dat van mij. Ik vraag mij alleen af waarom ik al drie jaar het gevoel heb dat ik dat wel moet doen. Toen ik vers op straat stond, was het onmogelijk dat het goed met mij ging. Als ik een onvertogen woord laat vallen in de richting van de vader van mijn jongens, schieten de wenkbrauwen omhoog over met hoeveel onverwerkt leed ik wel niet rond loop, of anders wel bitterheid (terwijl als je een relatie hebt, je best een keer pissig op je partner mag zijn), verzucht ik een keer dat ik een vent wil, ben ik desperaat of op zijn minst er teveel mee bezig, om maar niet te beginnen over de immer terugkerende vraag ‘hoe het toch mogelijk is’ want eigenlijk is dat ook een aanval. Er wordt van mij verwacht dat ik een passende verklaring geef over waarom mijn relatie met de vader van mijn jongens is stukgelopen, hoe ik het toch red zo in mijn eentje met twee kleine kinderen, waarom ik zwaar op de hand ben of vandaag juist weer vrolijk: ‘ben je soms verliefd?’ Al drie jaar lang ben ik een openbaar bezit, dat hoe het ook zij, verantwoording af dient leggen of mijzelf moet verdedigen tegen de vooroordelen die men heeft. Daar kan ik wel eens moe van worden of kwaad gezien de brutaliteit die sommige mensen hebben, want geloof me, die gaat ver.
Maar zoals alles heeft de immer terugkerende vraag ook een mooie kant. Zo lang mensen zich nog verwonderen of mijn alleenstaande status, zal het dus wel meevallen met mijn desperate, stofjesafscheidende, verzuurde pruimzijn-zijn. Het wordt pas echt erg, als mensen achter je rug gaan knikken van ‘dat begrijp ik, dat die alleen is.’
Mooiste moment van de dag: We aten roti vandaag. Mijn jongens vinden dat erg lekker, ‘omdat zij een kwart Surinaams’ zijn. Wat overigens geresulteerd heeft in een blank blond geval en een bruin donker geval. Ook al zoiets waar ik regelmatig in de Albert Heijn op zaterdagmorgen om kwart voor tien uitleg over dien geven aan wildvreemden. ‘Hebben die allebei dezelfde vader?’ (‘Yap, allebei dezelfde klootzak,’ als ik vooroordeelbevestigend bezig wil zijn) ‘Hoe kan dat nou?’ (‘Bij de één zat ik bovenop,’ en als ze m dan nog niet snappen, ‘ bij de ander lag ik onder.’) Maar goed, zij wilden dat ik Surinaams ging praten. Nou komt die kwart niet van mij, dat kan ik dus niet. Mijn oudste jongen sprak mij bestraffend toe: ‘Jij hebt wel erg slecht opgelet op school, je spreekt ook al geen Frans en geen Duits.’ Mijn jongste jongen nam het voor mij op. ‘Ach, ze spreekt toch een beetje Engels.’ Gelukkig zijn er ook een hoop mensen in mijn omgeving aan wie ik geen verantwoording af hoef te leggen. Die gewoon zien dat ik een mens ben met ups en downs, met wensen en frustraties, zoals ieder ander, maar dan ook werkelijk ieder ander.