Dinsdag 20 september 2005

Of het gisteren voor iedereen een echt gezellige dag was, dat weet ik eigenlijk niet. Ik weet alleen dat ík geen last had van irritatie ten aanzien van tijdstippen waarop men (pas) verscheen of onverwerkte emoties van anderen ten aanzien van weer anderen in de kamer. Ik wist waar ik stond en sta en waarom die mensen allemaal samen waren in mijn huis. Namelijk omdat mijn jongste jongen jarig was.
Als een man en een vrouw uit elkaar gaan terwijl er kinderen zijn, komt er een heel pakket emoties aan te pas, en niet alleen bij de eerst betrokkenen. Het is relatief eenvoudig om te denken dat een ex (van jezelf, of van je dochter of zoon, neef of nicht) je koud laat, mits je hem of haar maar niet ziet, want dan kan blijken dat er nog van alles speelt. Verjaardagen zijn dagen waarop huiskamers gevuld kunnen zijn met schuldgevoelens, woede en verdriet, om er maar een paar te noemen. Ik heb ze meegemaakt, ik weet waar ik het over heb.
Zo had mijn oudste jongen bijvoorbeeld een tijdje terug voor zijn eigen verjaardag, die pas in november zal plaatsvinden, al bedacht dat het maar het beste is als we afspreken bij de bioscoop - waar dan net de nieuwste Harry Potter draait - en met zijn allen twee en een half uur zwijgend in het donker gaan zitten. Daarna kan de visite de cadeautjes aan hem overhandigen, die wij drieën vervolgens mee naar huis zullen nemen zodat hij ze daar in alle rust kan uitpakken. Iedereen moet trouwens wel zijn of haar eigen kaartje betalen. Als het niet zo verdrietig was dat een kind van nog geen zeven jaar zoiets bedenkt, zou het heel geestig zijn.
‘Eenheid in de samenleving,’ zei de Koningin vandaag. Ik heb de afgelopen drie jaar gestreefd een eenheid terug te krijgen in mijn gezin en een nieuw stevig fundament te leggen bovendien. Zoiets gaat niet van de ene op de andere dag en kost een hoop energie. Het is niks om van de piramide van Maslow af te vallen, maar om hem voor je ogen te zien instorten en vervolgens eigenhandig - met aan iedere hand een jongen - weer op te moeten bouwen, dat valt om de dooie dood niet mee. Het duurt ook wel veel langer dan ik verwacht had maar er zit progressie in. In ieder geval wat betreft de eerste drie behoeften van een mens, van mijn jongens. Dat is goed. Dat doet mij goed.
Mooiste moment van de dag: Weer lekker met zijn drieën aan tafel. Toch.