Woensdag 21 september 2005

Godsamme zeg, het ‘Het Universum verstrekt mij exact wat ik nodig heb,’ wordt hier in huis wel heel precies op de cent afgepast. Het lijkt haast wel of elke extra klus, waardoor ik denk: over drie maanden - want zo lang duurt het minimaal voordat het geld binnenkomt - weer even een adempauze, gepaard gaat aan een paar onverwachte rekeningen van Gemeentelijke belastingen, waterzuiveringsinstallaties of onvoorziene doktersbezoeken. Ik heb net even een paar acceptgiro’s zitten weg girotellen, daar wordt een mens niet vrolijker van.
Als de definitie van een kunstenaar: arm, ongelukkig in de liefde en depressief zou zijn, heb ik alles in huis om een groot kunstenaar te worden. Maar goed, het feest is gevierd en de acceptgiro’s zijn betaald, voor de komende tijd, voor zover dat nog kan, halen we de broekriem weer aan.
Een tijdje terug opperde iemand (zie comment 11/9) dat ik moest gaan studeren of werken. Nu heb ik twee freelance banen, zodat ik mijn laatst overgebleven wens ten aanzien van de jeugd van mijn jongens, namelijk ze zelf van school halen, gestand kan houden. Het is vanwege het altijd-afwachten-of-er-werk-is-aspect allesbehalve een vetpot hier in huis maar ik vond en vind het belangrijk om er voor hen te zijn. Daarnaast heb ik zelf het gevoel dat ik niet in deze situatie terecht ben gekomen om eens fijn bij de bakker te gaan staan of na een LOI-cursus (weet iemand trouwens wel hoe duur die zijn?) doktersassistentie te worden.
Ik heb wensen en ambities op het creatieve vlak. Zo lang het nog gaat, zal ik proberen die te vervullen. Dat ik er af en toe geen gat meer in zie, niet precies weet wat de bedoeling is, is onderdeel van dat proces. Ik vind dat zelf niet vervelend, maar deze persoon van 11/9 kennelijk wel. Die vond het zelfs schandalig.
Misschien is het de zorg om de belastingcenten die afgedragen worden aan de bijstandsmoeder. Nu zit ik dus niet in de bijstand, maar wat dan nog. Is het zo erg om de financieel zwakkeren tijdelijk tegemoet te komen? Als je hebt afgesproken dat de één de kinderen doet en de ander het geld, dan verandert er voor de ander niet zoveel bij een scheiding maar voor diegene die de kinderen doet nogal veel. De statistieken over kinderen van gescheiden ouders (voor het vierde levensjaar heeft het de meest traumatische gevolgen, het merendeel van de jongeren dat zelfmoord pleegt, komt uit gebroken gezinnen) zijn geen vrolijke. Het is in mijn ogen een verstandige keuze de prioriteit, in ieder geval voor een paar jaar, bij de kinderen neer te leggen. Bovendien, als ze zo klein zijn, kan het ook bijna niet anders.
Een bijstandsuitkering met twee kinderen is iets meer dan 730 euro. Geloof me, dat is nou niet echt een bedrag waar je lekker van onderuit gaat zitten. Waarvan je denkt, gutte gut, wat heb ik het goed. Veel alleenstaande moeders hebben naast hun fúll-full-time verzorging van hun kinderen nog wel een of twee (zwarte) baantjes ernaast. Schoonmaken of op kinderen van anderen passen zijn eenvoudig te combineren. Of je er intellectueel door gestimuleerd wordt, is de eerste paar jaren helemaal niet aan de orde. Het gaat puur om overleven.
Gemiddeld genomen komt het verhaal van de alleenstaande moeder hier op neer: Van de ene op de andere dag, laat het een paar maanden zijn, is alles weg. Behalve je kinderen met óók hun verdrietige en/of boze gevoelens. En gemiddeld doet zij er vier tot zeven jaar over voordat ze het weer een beetje op de rails heeft.
Is dat lang? Als je er in zit, duurt dat teringlang.
Is dat erg? Persoonlijk vind ik het geen zielige verhalen, eerder heldenverhalen. Je hoeft ook helemaal geen medelijden met mij te hebben, ik heb zelf ook geen medelijden met mijzelf. Een beetje respect zou aardig zijn.
Laatst zat ik aan tijdens een gesprek over schoolkeuze en het elitaire niveau van een bepaalde school waar desbetreffende moeder haar kinderen op had zitten. Nou ja, ze gaf wel toe dat iedereen, met uitzondering van zo’n gescheiden gevalletje dat in een flatje woont, in de omliggende villa’s woonde.
Misschien was mijn mening ook wel zo simpel en bevooroordeeld voordat ik mijzelf in deze situatie bevond, wie zal het zeggen. Misschien dacht ik ook wel, lees de M en stop hem met een goed gevoel tussen het oud papier. Ik weet wel dat ik het NRC enige tijd geleden heb opgezegd en dat was niet omdat ik het geen leuke krant meer vond. Maar als iemand hem nog tussen het oud papier heeft zitten? (Als dit trouwens is wat er bedoeld wordt met inhakken op andermans geluk of ongeluk, dat zij dan maar zo. Ik geloof niet dat ik dat doe. Ik misgun niemand iets. Wie denkt dat ik dat doe of inhak op andermans leven leest niet goed.)
Er zijn keuze’s voor mij gemaakt en ik heb zelf keuze’s gemaakt. Daar sta ik nog altijd achter, daar geloof ik nog altijd in. Wat niet wegneemt dat mijn navel soms het mooiste plekje op mijn lichaam is om naar te staren. Nu is die ook best mooi maar daar gaat het niet om. De suggesties die gedaan worden zijn te simpel voor woorden maar zo simpel is het gewoon niet altijd. Natuurlijk zal ik er niet achter komen, nadenkend op bank, wat de bedoeling van mijn leven is. Ik ben niet gek. Er is maar een manier om daarachter te komen en dat is door het te leven en het te doen. En ik doe het nog steeds. Elke dag weer. Alles wat mogelijk is om te bereiken wat ik wil, probeer ik uit. Zelfs al loop ik op mijn tandvlees.
Ja, ik ben moe. Ik zou wel eens even uit willen rusten. Ik zou bijvoorbeeld graag een fotoklus willen hebben met een fijne, zeg maar in de duizend euro’s lopende buy-out, zodat ik even een tijdje niet hoef na te denken over de financiële gang van zaken in dit huishouden. Maar heb ik dan eindelijk zo’n klus, blijkt dat pas achteraf. En was ik dus al akkoord gegaan met een lullige halve dagprijs en mijn eigen reiskosten naar Antwerpen betalen bovendien omdat de klant zich als armlastig had gepresenteerd en mij (en het bureau dat dit voor mij hoort te regelen) heeft genaaid. Nu blijk ik in heel België op billboards, abri’s en rijdende bussen te zien, voor een appel en een ei.
Ja, ik ben moe. Ik zou wel eens even uit willen rusten. Tegen een paar mannelijke schouders bijvoorbeeld, die de mijne masseren zodat ik even een tijdje niet na hoef te denken over mijzelf of over wat te doen met mijn lustige gevoelens en onderste chakra’s. Maar de enige geïnteresseerde schouders tot nu toe die mij bekoorden, waren reeds bezet, en meer dan een paar keertjes heb ik er niet tegen aan gelegen.
Ja, ik ben moe. Maar ik loop door met aan iedere hand een jongen, ik lach en ik huil, ik leef. Ik zou eigenlijk niet weten wat daar schandalig aan is. Persoonlijk vind ik het nogal knap zevenendertig ballen in je eentje tegelijk in de lucht te houden, zonder er naar te kijken bovendien. Want mijn ogen zijn natuurlijk nog immer gericht op mijn navel, dat begrijp je. Of niet.
Mooiste moment van de dag: Mijn jongste jongen vond, volkomen out of the blue, dat God nooit écht geleefd had. Hij had namelijk nooit gras, zand of steen onder Zijn voeten gevoeld. Ik vind eigenlijk dat hij daar wel gelijk in heeft. Ik zoek dat stukje nog steeds wel in mijzelf, geloof ook wel dat het er is maar jaloers ben ik niet op God. Ik heb namelijk wel gras, zand en steen onder mijn voeten gevoeld. Zou die ervaringen nooit hebben willen missen. En ik loop net zo lief op hakken als op blote voeten.