Dinsdag 30 augustus 2005

Ik had vanavond een goed gesprek met Barbie. Ja, u weet wel, die pop. Het toonbeeld van de ideale vrouw. Natuurlijk was het een dénkbeeldig gesprek. In de war en toe aan therapie als ik mag zijn, ik weet heus wel dat Barbie niet echt kan praten.
Het kwam doordat mijn jongens mij vanmiddag vertelden dat de zes actionmannen die ons huis rijk is, allen verliefd op haar zijn. Dus toen zij op bed lagen, nam ik mijn ouwe trouwe, nog strak gelijnde Barbie, als had zij gisteren een lift ondergaan, op schoot. Die twintig keer met mij mee verhuisde Barbie om overgedragen te worden aan het eventuele vrouwelijke nageslacht, en die nu dus werkzaam blijkt te zijn als hoer in oorlogsgebieden.
Ik zeg: ‘Goh Barbie, vertel mij eens hoe jij aan een schare van gespierde aanbidders, getooid met extra mannelijk makende littekens op wangen en tatoeages op bovenarmen en sixpacks die ik in één avond niet zou weten te slechten en ik kan best hard drinken, komt?’
Barbie zegt: ‘Ik ben blond, ik heb tieten en ik ben dom.’
Ik vraag: ‘Is dat wat mannen willen?’ Waarop zij zegt: ‘Je moet niet alles willen snappen.’
Na even nagedacht te hebben, zeg ik: ‘Dat vind ik anders best een flinke wijsheid voor een vrouw die zegt dat ze dom is.’
Barbie barst in lachen uit. ‘Joh, wat weet ik daar nou van. Ik heb dat gelezen in een boekje met wel honderd citaten. Dit was de enige die ik kon onthouden. Ik weet helemaal niet wat ik zeg, maar het heeft wel wat.’
Ze inspecteert haar nagels.
‘Maar Barbie, wil jij dan niet voelen dat wat je zegt een waarheid is?’
‘Meid,’ zegt ze, ‘hou op, schei uit, ik ben van plastic, ik voel niks. Bovendien, er is maar één ding wat ik echt belangrijk vind.’
‘Wat dan?’ vraag ik.
‘Dat vrouwen boven de dertig zich verplicht zouden moeten opmaken. Zeker als ze dikke oogleden hebben.’
Ik spring in de verdediging. Vanuit mijn ooghoek zie ik zes actionmannen positie innemen, ja, kom niet aan hun liefje. ‘Ik heb vandaag bijna niet gejankt en dat ik onopgemaakt in de trein zat vanochtend kwam doordat er visagie aanwezig zou zijn op de set en dan word ik geacht zonder make-up te komen.’
‘Kind,’ zegt Barbie, ‘maak je niet druk, jank zoveel als je wilt, als jij denkt dat je daar mooier van wordt, ga je gang, maar gebruik dan in Godsnaam waterproefmascara.’
‘Dat is slecht voor je wimpers,’ zeg ik.
‘Hoe weet je dat?’ vraagt Barbie.
‘Dat heb ik ergens gelezen.’
‘En dan is het zo?’ zegt ze, terwijl ze me brutaal aankijkt.
Ik zeg: ‘Ja, want jij bent lekker bezig, jij herhaalt een zin die je uit een citatenboekje hebt. En nu pretendeer je dat je de wijsheid in pacht hebt.’
Barbie schudt haar hoofd. ‘Volgens mij zei ik net dat ik dom was. Luister je eigenlijk wel naar me?’
Mooiste moment van de dag: Het is een beetje een rare, maar het is de comment die Kees vanavond plaatste bij de tekst van gisteren. Ik krijg zoveel hartverwarmende comments, dat ik er stil van word. Ook heel veel e-mails, waarvan velen prachtig zijn. Dank daarvoor allemaal. Ik ben verbaasd over de compassie die mensen voor een vreemde kunnen voelen en ik vind dat mooi aan de mens. Dus waarom speciaal die van Kees? Omdat ik ook heel veel krijg thuisgestuurd waar ik in de war van raak, het gevoel van krijg dat ik mij moet verdedigen, extra uitleg dien te geven, sneller moet gaan dan ik kan. Mijn hoofd gaat tollen van zoveel aan- en opmerkingen, met name mannen die eerst 'wow' zeggen en vervolgens een stukje eenvoudige betweterigheid over mij uit storten waar je U tegen zegt. Ik dacht even vanavond er niet uit te komen. Wat ik wilde zeggen, stuiterde alle kanten uit. Het ontbrak mij aan de puf. Toen las ik die van Kees en daar haalde ik de energie uit. Er is een e-mail mogelijkheid, die mag gebruikt worden, en ik begrijp, gezien de inhoud van velen, dat mensen dat liever of the record doen, maar wat ik te zeggen heb, doe ik hier, in de openbaarheid, en alleen hier. Ik tracht mij nergens voor te schamen, dat is belangrijk voor me, zelfs niet voor een goed gesprek met Barbie. Hoe in de war dat ook mag overkomen. Niemand hoeft van mij moeders en minnaars te lezen, niemand hoeft mij de hemel in te prijzen. Maar als je wilt hakken, dan vraag ik je, zoek een boomstam en laat mij met rust.