Maandag 22 augustus 2005

Het is haast een onmogelijk te beklimmen berg die als gescheiden vrouw met kinderen voor je komt te liggen. Het heeft zoveel meer impact dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden. Ik schaam mij diep voor elke simpele bevooroordeelde gedachte die ik over de alleenstaande moeder heb gehad voordat ik mijzelf in deze situatie bevond. Ik schaam me trouwens ook diep voor alle vormen van eenvoudige betweterigheid die ik, meestal wel stilzwijgend, op anderen heb losgelaten. Je kunt geen besef hebben van de worsteling van andermans ziel en al helemaal niet van ‘het moment’ waarop deze persoon klaar is om het gevecht, indien nodig, aan te gaan. Niet iedereen weet dat hij of zij ergens over de kracht beschikt head first te gaan. En misschien beschikt die ander ook wel niet over die kracht, dat kan ook nog een keuze of een levensles zijn. Wat weet ik daar nou van?
Mooiste moment van de dag: Vanochtend wist ik: Ik heb het ergste gehad. Ik heb eindelijk een opening gevonden om dat verdriet waar ik tot aan mijn tenen toe mee gevuld ben, dat eeuwenoude verdriet dat voorbij dit leven gaat, er uit te laten. Alles wat ik nog maar hoef te doen, is het mijn kop uit te janken en dan ben ik er vanaf. Dan is mijn ziel schoon en ben ik vrij.