Donderdag 18 augustus 2005

Zowaar, ik was vanochtend ook nog de moeite waard om iets tegen te zeggen. De klusjesman wenste mij een fijne dag toe.
Fijne-dag-wensers of fijn-weekend-wensers zijn geen doorkomers. Zelfs niet als zij nadrukkelijk hun hand op je arm leggen en je diep in de ogen kijken. Iemand waar je iets van wil of iets mee wil, wens je geen ‘fijne dag.’ Daar is niets flirterigs aan. ‘Fijn weekend’ bewaar je voor collega’s of vrienden, ‘fijne dag verder’ zeggen de caissière’s bij de Albert Heijn.
Nee, dan de huisvriend, die wel eens het kind komt halen als paps en mams niet kunnen en waarvan mij al eerder opgevallen was dat hij waanzinnige zoenlippen heeft. De conversatie voor het schoolplein over het kwijtgeraakte kind en hoe de ouders hem dat niet in dank zouden afnemen, of misschien juist wel, had een veel hoger flirtgehalte. Of het echt hoog was weet ik niet. Ik heb er zo langzamerhand niet zo heel veel verstand meer van, maar lekker zijn die lippen wel. Om naar te kijken, vooralsnog.
Mooiste moment van de dag: Mijn jongste jongen is nu geveld door hoge koorts. Voor de tweede keer binnen een week, nam de buurman voor mij de hoognodige boodschapjes mee terwijl hij zelf al de hele middag van huisartsenposten naar eerste hulpposten was gefietst met achterop een gewonde zoon. Maar ja, bij thuiskomst kon daar de moeder de liefdevolle verzorging van de - met zijn pink tussen de schoolvoordeur geknelde - buurjongen weer op zich nemen. De bovenbuurman had trouwens ook al aangeboden beschikbaar te zijn voor nachtelijke-nood-oppasdiensten en dagelijkse boodschappen. Beter een goede buur dan een verre vriend. Maar het ziekenbezoek dat ik zelf deze ochtend heb afgelegd bij een iets verder wonende vriendin was ook zeer aangenaam. Ik had haar gemist, de fijne zes weken zomervakantie.