Zondag 21 augustus 2005

Ik kreeg een mail van iemand die vond dat ik gisteren een kutstuk had geschreven. Vooral het feit dat ik mijn jongens geen constante factor in mijn leven vond, stoorde haar geloof ik.
Ik schrijf al 133 dagen kutstukjes. Soms grappige kutstukjes, soms depressieve kutstukjes. Ik zou willen dat ik nooit mailtjes en comments van onbekenden kreeg die mij lieten weten dat het allemaal zo herkenbaar is. Die onbekenden zijn man of vrouw, alleen of getrouwd, met of zonder kinderen. Om je eenzaam te voelen, maakt het kennelijk niet uit wat je burgerlijke staat is.
Ja, ik ben eenzaam. Niet omdat ik geen man heb. Niet omdat mijn jongens van tijd tot tijd een weekend weg zijn. Maar omdat ik naar iets verlang wat of niet bestaat, of zoals ik eens gelezen heb, pas na zeven jaar bewuste eenzaamheid op je pad zal komen.
Toen mijn oudste jongen op mijn buik werd gelegd, hing er een speciale geur om hem heen. Sommigen zeggen dat dit de geur van het vruchtwater is, het ruikt naar zoete koekjes, maar het is de geur van onvoorwaardelijke liefde. Zo ruikt God, of het Licht of de Bron waar we vandaan komen. Je kunt een lang leven hebben zonder je ooit bewust te worden van deze oorsprong, die nog immer in jezelf aanwezig is. Maar het zintuiglijke geheugen is zoveel beter dan het verstandelijke geheugen. Ik rook de Almachtige Goedheid en wilde haar terug.
Misschien als mijn oudste jongen nooit die nacht bij me vandaan was gegaan, ik er verder niet over nagedacht zou hebben. Maar de liefde die hij meebracht, is groter dan wat ik hier op aarde ken. Zonder kinderen zou ik mij wellicht nooit bewust zijn geworden van dit, waar ik naar verlang, weer terug te vinden in mijzelf. Want juist door zijn afwezigheid werd ik mij bewust dat het nergens anders te vinden valt dan in jezelf. Geen man of kind kan dat vervullen, hoewel je het kunt aanschouwen in een ander, zoals ik dat bij mijn jongens kan. En zoals mijn ex-doordeweekse dinsdagse minnaar dat even bij mij kon. Hij zei eens: ‘Als ik met je vrij, verandert je geur, je begint zo zoet te ruiken.’
Niemand is een constante factor in je leven, behalve jijzelf. Van het eerste tot en met het laatste uur kun je alleen altijd op je eigen aanwezigheid vertrouwen. Ik heb dat reeds jong geleerd. Ja, ik ben moeder van twee prachtige jongens, dat zal ik altijd zijn. Maar zij zijn niet van mij, behoren mij niet toe. Gebruikelijk is dat je een jaar of achttien krijgt om te wennen aan het feit dat zij zonder jou een eigen individu zijn. Dat ze jou niet nodig hebben.
Het is fijn je bestaansrecht te ontlenen aan een ander maar in feite heeft niemand je nodig. En jij hebt niemand nodig. Alleen jezelf. En toch heb ik mijn jongens nodig.
Als een kind geboren wordt, slaat dat een opening in de aura van de moeder. Zodra zij het kind in de armen neemt en zeker wanneer zij het borst voedt, wordt deze opening weer gedicht. Zo rond het tweede levensjaar gaat een kind een steviger eigen aura vormen en voor de moeder staan, maar de energievelden vloeien nog continu in elkaar over. Het is pas rond het zevende levensjaar dat het kind naast de moeder komt te staan en de aura’s loskomen van elkaar. In de antroposofie raden ze zelfs aan dat een kind voor het zevende levensjaar niet uit logeren zou moeten gaan.
Elke keer dat mijn jongens bij mij vandaan gaan, voelt als een amputatie waar ik de ene keer beter tegen bestand ben dan de andere keer. Ik ervaar fysiek hun afwezigheid en soms doet dat vreselijke pijn. Pijn en verdriet maken bewust. Noem me depressief, ondankbaar of ontevreden, het maakt me niet uit. Ik weet wat ik voel, zoals ik weet wat ik niet voel. Ik weet wat ik mis, zoals ik weet wat ik heb.
Mooiste moment van de dag: Met mijn jongens op de fiets na het verjaardagsfeestje. Mijn jongste jongen voorop, mijn oudste jongen achterop. Mijn aura voelt weer compleet. Nu mijn ziel nog.