Maandag 29 augustus 2005

Stel, ik was een schatgraver. Zou jij mij dan, op het moment dat we samen mijn schep op iets hards hoorden stuiten, adviseren met dat graven te stoppen? Zo van, ‘Joh, meid, je ziet er moe en bezweet uit, leg die schep weg, ga naar huis, doe je haar goed en bouw met je prachtige kinderen een zandkasteel of van mijn part graaf je een kuil tot aan water, maar kap hiermee.’
Stel, ik was een graalridder. Zou jij mij dan een halt toe roepen terwijl de burcht Montsalwatsch voor mij opdoemt? Me overtuigen rechtsomkeer te maken met de woorden: ‘Gaat heen, naar je op een beurt wachtende kuisheidsgegordelde vrouw. Wat moet je met een kelk als je een kut tot je beschikking hebt?’
Stel, ik was Boeddha himself, why not, zou jij dan na elf jaar en elf maanden naast mij komen zitten onder die boom en zeggen: ‘Hé kale, wat zit je hier te zoeken terwijl je een paleis hebt, centen, een vrouw en een kind? Je bent al zo lang bezig, vind je het niet genoeg geweest. Wees blij met wat je hebt, je hebt meer dan velen anderen.’
Stel, ik was een vrouw van 37 jaar met twee gezonde jongens en ik begon een blog voor 180 dagen en die ontpopte zich tot een ware pelgrimstocht op zoek naar mijzelf. Zou jij dan vinden dat ik, nu ik een paar nieuwe lezers gescoord heb vanwege een stukje in het VK Magazine, en dus bewezen heb (?) dat ik talent heb, over moet gaan tot gelukkig zijn en kattebelletjes schrijven?
Als er iemand is die van snel houdt, dan ben ik het wel. Ik heb de snelle weg al vele malen trachten te bewandelen. Hups, Nicoline, draaien in dat hoofd, kijk hoe goed je het hebt.
Ik weet hoe goed ik het heb. Ik had wel elke zaterdag een lijstje kunnen plaatsen bestaande uit tien mensen die het slechter hebben, tien dingen die erger zijn, tien echt vreselijke zaken die een mens kunnen overkomen etc. Maar zelfs als ik daar niet naar kijk, weet ik hoe goed ik het heb. Waarom ik dan nog steeds niet uitgezocht ben? Waarom ik die schatkist wil boven halen terwijl ik niet weet wat er in zit? Waarom ik een beker najaag waarvan het verre van zeker is of dat wel diegene is die het bloed heeft opgevangen? Waarom ik onder een boom ga zitten terwijl ik alles heb wat mijn hartje begeert?
De snelle weg deed mij telkens weer belanden in wat ik de valkuil van het positieve denken noem. Om je heen kijken, zien hoe goed je het hebt, je zegeningen tellen en dan ineens weer die schreeuw van mijn ziel dat mijn wens groter is dan dit, wat ik heb. Mijn ziel schreeuwt niet om geld of materialistische zaken, noch om een man of een uitgever (misschien een beetje). Vraag me niet waar mijn ziel dan wel om schreeuwt, want ik weet het even niet. Ik weet wel dat ik zal vinden wat ik zoek.
Mooiste moment van de dag: Het is natuurlijk een dooddoener van het eerste uur, echter wel waar. Het gaat niet om de bestemming maar om de reis. Dat inzicht is reeds neergedaald. En daar bedoel ik mee dat het voorbij het verstandelijke ‘ja, ja, dat weet ik wel,’ is gekomen. Verstandelijk weet ik het allemaal heus wel, dat is het probleem niet. Maar ik wil het voelen, ik wil het zijn. Ik ben wat ik zoek. Ik wentel mij er niet om maar ik verzet mij er ook niet meer tegen. Ik heb lang genoeg en vaak genoeg ‘kop op’ tegen mijzelf gezegd. Nu zeg ik ‘kop uit.’ En ik laat mijn tranen stromen.