Dinsdag 23 augustus 2005

Geïnspireerd door Harry Potter ging mijn oudste jongen mijn toekomst bekijken in een glazen bol. Ik stelde natuurlijk de brandende vraag: ‘En, ligt er een man voor mama in het verschiet?’
Hij brabbelt wat onverstaanbare toverspreuken, kijkt diep in de stuiterbal die dienst deed als glazen bol, kijkt op en zegt doodernstig: ‘Ja. Hij komt na mijn verjaardag. Misschien ook na die van Sinterklaas, maar dan is hij er.’
Eind november wordt mijn oudste jongen zeven. Zouden dan mijn zeven jaren van bewuste eenzaamheid erop zitten? Zou ik dan gevonden hebben wat ik zoek of het zo doorleeft hebben dat ik in staat ben het los te laten en daardoor open kan staan voor de liefde van mijn leven?
Mijn lijstje met wensen is bescheiden maar ik heb wel ingezet op immer brandend Groot Vuur. Net als mijn jongens wil ik nu ook iemand die altijd bij mij, bij ons blijft. Ik ben klaar met het doorschuiven en inwisselen. Ik wil een man in voor- en tegenspoed, in trouw en ontrouw, tot de dood ons scheidt.
Mooiste moment van de dag: De afwas! Nadat mijn jongste jongen al geholpen had - voor het eten - de paprika te snijden en mijn oudste jongen de tafel had gedekt, waagden zij zich gebroederlijk, luidkeels zeemansliederen zingend, aan het afdrogen van de pannen, borden en glazen. Wie mist er nog de vaatwasmachine? Ik niet. Het van scratch op te bouwen droomhuis met de vijf kamers, de tuin van acht bij elf, de badkamer met hoekbad en bidet, met de handgeschilderde tegeltjes op de keukenvloer, het roestvrij stalen zespitsfornuis en de dubbeldeurskoelkast heb ik reeds doorleefd. Er is geen stopcontact te vinden in dat huis waar ik mij niet mee bezig heb gehouden. Het was verbazingwekkend gemakkelijk los te laten, al was de verf net droog.