Woensdag 24 augustus 2005

Klop, klop, wie is daar? Drie keer raden wie ik vandaag aan de telefoon had. De timmerman!
Nou was dat al eerder gebeurd: des maandags na de bewuste vrijdag waarop hij mij voor een dichte deur had laten staan, ging op een zeker moment mijn mobiele. Ik was te laat met opnemen, dat ben ik wel vaker maar het nummer van de gemiste oproep zei mij weinig en dan ga ik niet over tot handelen of terugbellen. Vijf minuten later ging mijn telefoon weer, nu was ik wel op tijd, en mijn voicemail vertelde mij dat ik een nieuw bericht had. Het was een zich tot in den treure verontschuldigende timmerman met een ingewikkeld verhaal over vierentwintiguurs racen in België waar hij ineens onverwachts naar toe moest en hoe zijn telefoon leeg was en zijn oplader thuis, het speet hem diep. Daar won hij punten mee terug. Niet met dat het hem zo speet, maar dat hij de ballen had te bellen in plaats van te sms-en. Toch voelde ik mij geenszins geroepen terug te bellen. In ieder geval niet die dag. Maar hij wel.
Een paar uur later, ik stond net af te rekenen bij de Albert Heijn, ging dat ding opnieuw, ik was op tijd en voorzag een ongemakkelijk gesprek, mede omdat ik bonuskaarten tevoorschijn moest toveren en boodschappen in moest pakken, dus ik vroeg hem straks maar even terug te bellen. En hij scoorde weer een puntje omdat hij zo dapper was twee keer te bellen in plaats van het maar te laten bij de verontschuldigende boodschap, waar ik persoonlijk blij om geweest zou zijn dat ik een voicemail te pakken had gehad en niet een echt mens. Maar hij dus niet.
Zoals gevraagd, belde hij braaf even later terug, ik was weer op tijd met opnemen maar tevens bezig mijn fiets in mijn overvolle - met lege flessen en zakken oud papier gevulde - berging te proppen. Hij zegt zijn naam, de telefoon glipt uit mijn hand, klapt dicht, verbinding verbroken. Prompt gaat hij weer. Wie zoveel moed heeft, want een hoorn op de haak na het zeggen van je naam valt geheel anders te interpreteren, verdient een herkansing. Wij spraken wat en af dat hij, gezien mijn drukke agenda voor de komende tijd, met een week of twee contact zou op nemen om wat af te spreken.
Een dag later, dinsdagochtend te vroeg, ben ik weer eens te laat met opnemen met dien ten gevolge wederom de timmerman op mijn voicemail: Of de twee weken al voorbij waren? Best een aardig grapje - hoewel smsberichten in mijn optiek híer voor zijn uitgevonden - ware het niet dat zo’n drie uur later, toen ik wel op tijd was met opnemen, de timmerman nu persoonlijk dezelfde vraag opnieuw stelde: ‘Zijn de twee weken al voorbij?’ Alle punten weg, ik was er klaar mee, deelde hem dat mede en klapte nu bewust, halverwege zijn zin, mijn telefoon dicht. Einde gesprek, einde verhaal. Not.
Enfin, om een lang verhaal kort te maken, hij begreep vandaag dat ik niet meer zo happig was, vond het juist grappig - puntje erbij - dat ik midden in een zin had opgehangen en vermoedelijk gaan we aanstaande vrijdagochtend even een kopje koffie drinken. Dat wil zeggen, als ik tenminste niet ineens onverwachts naar de huishoudbeurs moet of iets dergelijks. Waar ga ik in Godsnaam met die man over praten? Nou ja, dat zien we dan wel weer.
Mooiste moment van de dag: Ik heb toch wel zo’n heerlijk ochtendje gehad. Het zonnetje scheen, er kwam een vlinder op mijn teen zitten en een libel op mijn arm. Ik trof een flirtende glazenwasser tijdens mijn slenter-boodschappen-wandelingetje door de stad en een leuk broekje voor weinig. Echter, de stralende glimlach met ontbrekende, wiebel- en nieuwe reuzentanden waarmee mijn oudste jongen de schooltrap afkwam en mijn vrije ochtendje afsloot, was het mooiste moment van deze dag. Hij vindt het zo fantastisch op de grote school. Dat begrijp ik, wijzer worden is een groot goed.