Woensdag 31 augustus 2005

Ik had vandaag een goed gesprek met God. Ja, u weet wel, die Ene. Het evenbeeld van de mens. Natuurlijk was het een dénkbeeldig gesprek. Ik weet heus wel dat die onzichtbare stem in mijn hoofd een verzinsel van mijzelf was. Maar misschien ook niet, wie zal het zeggen?
Enfin, ‘Was will das Weib?’ klonk een doordringende stem door de coupé terwijl de trein stapvoets door de weilanden pufte. Druk telefonerend hun vertraging door te bellen, keek niemand van de overige treinreizigers op of om. Ik was klaarblijkelijk de enige die het hoorde.
‘Pardon,’ zei ik, wat om mij heenkijkend waar die stem vandaan kwam, ‘heeft U het tegen mij?’
‘Ja,’ zei God, ‘wat wíl jij nu eigenlijk?’ en Hij nam plaats op de lege stoel naast mij. ‘Elke keer als Ik aanbied je even te dragen, stuur je Me weg. Dan zeg je, ik loop toch nog, ik kom toch vooruit, gaat heen naar waar U harder nodig bent. Maar als Ik dat dan doe, loop je vervolgens te vloeken en te tieren dat jij je zo verlaten voelt.’
‘Vindt U dat erg, dat ik vloek?’ vroeg ik enigszins geschrokken.
‘Dat vloeken stoort Mij niet, Ik vloek zelf ook wel eens. Ik heb er wel een hekel aan, voorzover Ik ergens een hekel aan heb, als mensen die niet in Mij geloven, vloeken. Wat heb Ik er mee te maken, vraag Ik Mijzelf dan af? Maar als Ik Mijn hoofd tegen een keukenkastje stoot, dan zeg Ik echt geen verdulleme hoor. Ik zit meer in over dat verlaten voelen van jou.’
‘Voelt U zich dan nooit verlaten?’
‘Nee’ zei God. ‘Dat kan ook niet want Ik ben de Verlatenheid Zelve.’
‘U bent de Verlatenheid Zelve?’ vroeg ik verbaasd. ‘Ik geloof niet dat ik dat snap. Ik dacht altijd dat U de Geborgenheid Zelve was, althans dat is mij verteld.’
‘Jij snapt het niet, omdat je niet goed luistert.’
‘Dat zei Barbie gisteren ook al tegen mij.’
God keek mij streng aan. ‘Houd op met overal een grapje van te maken, Ik vertel je iets belangrijks. Ik zei: Ik ben de Verlatenheid Zelve. Zeg Mij na.’
‘Ik ben de verlatenheid zelve.’
‘Snap je het nu?’ vroeg God.
Ik knikte. ‘Ja, ik denk het wel.’
Mooiste moment van de dag: Ons buurmeisje van één en een half en een kwart schoof weer aan. Ze vroeg niet eens meer of ze mee mocht eten maar pakte een hand rijst van het bord van mijn jongste jongen. Toen ging ze zitten om, zoals ze zelf zei, even naar hem te kijken. Daarna gaven mijn jongens de planten - die erbij stonden als dorre akkers hunkerend naar regen - en met haar hulp, de keukenvloer water. En ik dacht nog wat na over mijn gesprek met God, die was opgestaan met de woorden: ‘Dan laat Ik je nu weer alleen want jij wilt altijd graag voelen wat je denkt, toch?’