Maandag 5 september 2005

Staan mijn sterren gunstiger? Is het de zon die al weer een paar dagen zijn best doet, of de absurde fantasie in mijn hoofd die zo absurd is dat hij zelfs hier niet opgeschreven kan worden, ja, ook ik heb nog geheimen voor mijn dagboek en ja, het heeft te maken met een echte man en is een twijfelgeval tussen wens en intuïtie. Wat het ook is, het gaat weer wat beter.
Toch, ergens maakt mij dat huiverig en denk ik: Is dat wel echt zo, Nicoline? Of heb je weer de gebruikelijke ik-fantaseer-mij-zelf-weer-blij-methode toegepast? Die fantasie gaat verder eigenlijk nergens over. Het zou een mooi voorbeeld zijn van de gecompliceerd vallende dominostenen van het lot. Een vermakelijk voorbeeld, wat mij doet glimlachen, meer niet. Maar ik ben altijd ongelofelijk streng tegen mijzelf. Ik weet, ik zou milder mogen zijn, probeer dat ook wel maar elke gedachte moet onder de loep. Dat gaat bij mij dus als volgt:
Het gaat weer wat beter, komt dat door a, b of c? Zie eerste alinea. (Brrr, hoe ik een hekel heb aan meerkeuzevragen.) Stel dat het door c komt: weet je nu nog niet Nicoline, dat het geluk niet bij een ander te halen valt? Ja wel, dat weet ik allang. Alles wat ik ben, ligt in mijzelf besloten. Alleen ik kan mijzelf verwezenlijken. Vind je het dan niet een beetje triest van jezelf dat je een man nodig hebt om weer te gaan glimlachen? Ja, misschien wel. Maar waarom zou ik geen man nodig mogen hebben? Waarom mag ik mijzelf niet weer een relatie wensen? Zoals ik net al zei, alles wat ik ben, ligt in mijzelf besloten, dat weet ik heus wel, ik kan en wil mijn levensgeluk niet ophangen aan een ander. Ik zou het alleen graag in iemands ogen weerspiegelt zien. Mag dat soms niet?
Mooiste moment van de dag: Vanmiddag, na een watergevecht dat de spuigaten uitliep en mij noodde tot streng optreden, sloeg mijn oudste jongen volkomen onverwacht zijn armen om mij heen. ‘Ik houd van je, mama,’ zei hij. Ik was zo blij dat hij dat eindelijk weer gewoon overdag tegen mij kon zeggen, in plaats van na een weekend weg te zijn geweest, dat ’s nachts huilend aan mij te vertellen. De scheiding heeft hem zeer doen worstelen met zijn liefde voor mij. Alsof hij niet van mij zou mogen houden. Waar staat geschreven hoe het zit met houden van een ander en wat een mens zou mogen wensen? Nou, ik weet wel een paar boeken. Ik kom er morgen op terug. Er plopte overigens net een mail binnen van een man die wel zulke klare, krasse taal schreef waardoor ik breed moest grijnzen, dat ik besloten heb de blind date die ik voornemens was te hebben voor het einde van mijn blog - al gebruikt hij dezelfde aanhef als mijn vader - met hem aanga. Een mens moet toch minstens één keer in het leven een blind date hebben. Waar staat dat geschreven? Hier dus.