Zondag 25 september 2005

Goed, de blind date dus.
Om 19.07 uur stond er een man naast mijn tafeltje: Kaal, postuur portier.
Hij kon lopen zonder krukken, sprak verstaanbaar Nederlands en stonk niet. Wat wil een vrouw zoals ik nog meer? Voor een eerste en laatste blind date, ben ik, denk ik, met mijn neus in de boter gevallen.
Waarom dit, ondanks de goede ervaring, mijn laatste blind date is geweest?
Omdat hij de man van mijn leven is en ik nu uitgedate ben? Nee, omdat blind daten vraagt om oordelen. Omdat het vraagt snel tot conclusies te komen.
Nu was mijn insteek niet: kijken of dit hem is. En zijn insteek was geloof ik ook niet: kijken of zij het is. Maar wie afspreekt op basis van vrijgezel-zijn, gaat kijken of de ander het misschien is.
Er is geen ruimte voor groeien van gevoelens, voor hopen en verrassing en het over je heen laten komen. Er is geen plaats voor onbevangenheid en moed.
Je hebt vaak een tijdje heen en weer zitten mailen - dat hadden mijn blind date en ik, op mijn verzoek, bewust niet - en omdat je de ander niet kent, dus zonder juiste intonatie, geschipperd met gevoelens die ontstonden na het lezen van diverse mailtjes. Er zijn foto’s uitgewisseld en/of de ander is door de Google gehaald - dat had ik bewust niet gedaan met mijn blind date, omdat ik vertrouw op mijn intuïtie aangaande in ieder geval het niet-ontoerekeningsvatbaar-zijn van hem - en daar is dan weer over nagedacht of het in het echt zou meevallen of nog erger zou zijn. Om dan uiteindelijk tot het definitieve oordeel te komen in een café. Ben jij het wel, ben jij het niet?
Ik zeg niet dat je via Internet niet de liefde van je leven kunt tegenkomen - er zijn veel mensen die dat wel doen - en als ik eerlijk ben zou ik ook bijna niet weten hoe je tegenwoordig nog wel iemand moet tegenkomen. Ik was bewust eerder ter plaatse, heb een half uurtje alleen aan een tafeltje gezeten, niemand kwam naar mij toe.
Maar goed, mijn blind date dus. Ik heb geprobeerd geen conclusies te trekken, enkel bij de feiten te blijven. Waarlijk Zen dus, en dat zou hem moeten aanspreken, want Godsamme nou zeg, hoe hij niet voldeed aan punt drie van mijn bescheiden lijstje met wensen. Ik ben daar redelijk in geslaagd totdat ik een mailtje van hem kreeg waarin hij schreef: ‘Hoop dat je het wel een beetje leuk vond gisteren.’
Onze afspraak duurde bijna tien uur, eindigde in mijn huis en met een kus bovendien. Conclusie: Het is niet de man van mijn leven, anders had hij wel geweten dat ik het leuk vond met hem.
Mooiste moment van de dag: De jongens van mijn leven liggen weer in hun eigen bedjes. Ze sliepen beiden met een gelukzalige, Zenachtige glimlach in. Ik weet wel waarom ik niet een al te spirituele man wil. Het maakt die half-verlichten namelijk eigenlijk niet uit wie ze tegenover zich hebben zitten. Ze vinden altijd alles goed. Nou, dat is natuurlijk niet zo lekker voor mijn ego. Ach, dat is niet aardig van mij. Ik vond het een zeer aangename avond vrijdagavond. Met mijn neus in de boter dus.