Dinsdag 4 oktober 2005

Mijn oudste jongen zei vandaag: ‘Ik heb nog nooit liefdesverdriet gehad, dat wil ik graag zo houden.’ Dat was naar aanleiding van een gesprek over zijn verse verliefdheid - nieuwe klas, nieuwe meisjes - op O. Maar omdat hij dat níet tegen haar durft te zeggen, heeft hij besloten aanstaande vrijdag, de dag waarop je moet vrijen, althans als je zes en een half en een kwart bent, met zijn vorige liefde P. te gaan zoenen.
Een gemiddeld mensenleven in een notendop.
Ik kan hier nog een hoop grote woorden op los laten maar waarom zou ik? De ultieme wijsheid over hoe het leven is - wat je tegenkomt, waar je voor zult weglopen, hoe je zult handelen uit herhaling, overgenomen patronen en andermans waarden en hoe jij je verstand (angst) zult laten zegevieren over je gevoel (liefde) - ligt hierin besloten.
Tot de dag aanbreekt waarop jij je eigen dappere hart weer hoort kloppen. De dag waarop jouw pad schemert tussen de mistflarden van het verleden en de gecompliceerd vallende dominostenen van het lot een andere kant beginnen uit te vallen. Hoewel het aanvankelijk lijkt alsof ze immer doordenderden in dezelfde destructieve richting maar stiekem toch de weg zijn ingeslagen die jouw eigen wereld rond begint te maken. Al het voorgaande, zo blijkt dan, was slechts een grote illusie. Maar wel één die nodig was.
Leven is gewond raken. Zien dat je gewond bent, is helen. Sommige mensen plakken pleisters - wat je niet ziet, is er niet - andere mensen, zoals ik, krabben net altijd één dag te vroeg het korstje eraf. Ook dat heeft zijn reden, ook dat heeft zijn zin. Tot het zijn zin verliest. En dan bleek dat ook weer een illusie te zijn.
Mooiste moment van de dag: De echtheid van mijn jongens, van het eerste tot en met het laatste uur.